De held zonder Geld / Chinezen zijn gaaf!
Door: Joost M. de Jong
Blijf op de hoogte en volg Joost M.
20 Februari 2006 | China, Guigang
Het vervolgverhaal is zo mogelijk nog langer ben ik bang. Sorry he...
Toen uiteindelijk 6 februari aanbrak, vertelde Vugar me dat hij niet genoeg geld had om het hotel te betalen, waarop ik besloot hem mijn laatste geld te geven.
Oh nee he jongen, wat doe je nu toch weer?!
Maar Vugar gaf me zijn woord dat hij het me in Urumqi terug zou geven. Zijn vrienden waren immers zo rijk, geen punt. Ik heb op dat moment de mogelijkheid overwogen dat hij dat niet zou doen en dat het hele verhaal over een internetsessie en een treinticket naar Bej Jing misschien enkel een truc was om mij geld af te troggelen, maar in gedachten had ik al besloten dat dat niet erg zou zijn. Dit was wederom een test voor mij: kunnen geven zonder er iets voor terug te verwachten.
Toch was het nog best even zuur (ik blijf menselijk hoor) dat ik, na een lang oponthoud bij de douane (mijn paspoort was zo bijzonder dat men er foto's van wilde nemen haha!), van een taxichauffeur moest vernemen dat mijn vriend reeds zonder mij richting Urumqi vertrokken was. Met behulp van deze chauffeur heb ik nog kunnen bellen naar de taxi waarin Vugar zat en met hem kunnen spreken. Hij zei me in eerste instantie dat ik hem maar in Urumqi moest ontmoeten, maar toen ik uitlegde dat ik toch echt geen geld meer had om daar te geraken, zei hij dat hij terug zou rijden om me op te pikken.
Maar zoals jullie al begrijpen, kwam de knakker niet meer opdagen.
En daar stond ik dan. Het enige geld dat ik nog bezat waren wat souvenirmuntjes uit de landen waar ik doorheen was gekomen waaronder valuta die ik eventueel nog kon wisselen, namelijk precies 1 Kazakh Tenge, helaas slechts goed voor zo'n 0.008 US dollar. Dus.
Maar ik verloor de moed niet. Ik was blij dat ik in China was. Ja, CHINA! Hier had ik van gedroomd! En ook al kon ik de tekens niet lezen en de taal niet spreken, het zou best goed komen.
En ik voelde me trots op mezelf. Ik had gegeven zonder er iets voor terug te verwachten, waardoor ik Vugar makkelijker kon vergeven dat hij zijn woord gebroken had.
Niet veel mensen die me dat nadoen, dacht ik zo. (Of niet veel mensen die zo stom zijn hun laatste geld weg te geven aan iemand die ze pas drie dagen kennen, ahum...)
Maar terwijl ik dus stond te wachten op de taxi; ik had besloten Vugar (en mijn gratis trip naar Urumqi) nog een laatste kans te geven, waren er mensen aan het werk om de weg ijsvrij te maken en een van hen kwam naar mij toe om te vragen wat ik daar nou precies aan het doen was. Ik legde deze mooie jongedame mijn situatie uit en meewarig keek zij me aan toen ik vertelde dat ik nog wilde wachten. Ook zij had al geconcludeerd dat dit vergeefs was, maar als ik dat dan per se wilde, nou goed, dan wachtte ik maar, en zij hervatte haar werkzaamheden.
Maar toen er na een uur nog steeds geen taxi verscheen, kwam ze weer naar me toe en moest ik toch bedenken wat ik dan wilde doen. En ik bedacht dat ik wat wilde eten en ergens overnachten, om de volgende dag richting Urumqi te reizen. Daarop zei deze jongedame spontaan dat ze me wel wilde helpen en nam me mee naar het dichtstbijzijnde stadje Illy. Xie Qing, zoals ze heette, bleek voor de regering te werken en in haar kantoor bevonden zich hotelkamers en een restaurant. En het meest ongelofelijke gebeurde: Ik kreeg van de regering van de Volksrepubliek China een busticket naar Urumqi en wat geld om eten van te kunnen kopen! (Ticket en eetgeld samen goed voor zo'n 20 euri; had ik bijna dat visum er alweer uit.) Te gek natuurlijk. Heel even schaamde ik mij dat de regering op moest draaien voor mijn stommiteit, maar toen bedacht ik dat dit de manier was waarop God voor mij zorgt. Blijkbaar verdien ik het!
Zo.
Besloten werd mij die avond nog naar Urumqi te laten gaan maar eerst moest ik wat eten. En men schotelde mij het eerste echte Chinese eten voor: Omelet met tomaat met die typische, heerlijke chinese smaak (leek wat op Foe Yong Hai, mama, maar die naam kennen ze hier dus echt niet haha). En vlees, gegrild en gepeperd. Super. Een soep met rare grote bladeren erin maar extreem lekker. En gestoomde broodjes. En dat alles probeerde ik naar binnen te werken met het enige gerei waarvan men mij voorzag: stokjes oftewel: 'kwais'. Ik genoot en herinnerde me dat dit een van de redenen was waarom ik naar Azie wilde.
Na het eten zette Xie Qing me op de bus, maar niet voordat ze me op het hart gedrukt had in het vervolg toch echt voorzichtig te zijn! De lieverd.
En ik stapte de meest bijzondere bus in die ik ooit had gezien. Het was net een Harry Potter film maar dan beter! Een echte bedbus!
Uiteraard waren de meeste bedden te klein (chinezen zijn gemiddeld misschien 1.60 meter kort) maar achterin de bus vond ik een paar bedden waar mijn voeten uit konden steken. En ik genoot met volle teugen van mijn allereerste bedbuservaring, die me zo'n 800 kilometer verder bracht. Zelfs het feit dat naast mij een zieke vrouw regelmatig in haar plastic zakje lag over te geven, kon de pret niet kreuken.
Aangekomen in Urumqi, de grootste (en hoofd-) stad van de provincie XinXiang met zo'n 2 miljoen inwoners, was het inmiddels de volgende dag rond het middaguur en zocht ik een plek waar ik een kaart van de omgeving zou kunnen bekijken. Maar nu had ik toch een probleem. Chinezen spreken dus vooral chinees. Maar een lief en grappig chinees meisje hielp mij tenslotte een kiosk te vinden waar we wat kaarten konden bekijken. Zij vroeg me nieuwsgierig waar ik vandaan kwam en waar ik heen wilde. Tja, dat eerste kon ik haar vertellen, maar waar wilde ik heen? En toen bedacht ik me dat ik ooit had gezegd dat ik mijn eigen 'Peking Expres' zou doen als mijn geld op zou zijn en aangezien ik in die stad vast wel wat geld zou kunnen vinden, besloot ik om te gaan liften naar de hoofdstad van China. Als alle chinezen zo behulpzaam waren, moest dat een peuleschil zijn. En Sunshine, want ze wilde graag dat ik een engelse naam voor haar verzon, hielp me nog meer door in het chinees een briefje voor me te schrijven waarop zoiets stond als: 'Ik kom uit Nederland voor een reis en ik wil naar (blanco ruimte). Mag ik met u meerijden?'
We keken op de kaart welke steden ik als eerste aan zou moeten doen en ik schreef de namen fonetisch op. Toen de dame van de kiosk boos de kaart afpakte en zei dat ik of moest betalen of opzouten, fluisterde Sunshine me toe: 'I think you should give her the finger!'
Chinezen zijn gaaf.
Voordat ik richting de dichtstbijzijnde autosnelweg ging lopen, kocht Sunshine zelfs nog een brood, wat water en chocolade voor me! Vol goede moed ging ik dus op weg.
Toch viel het liften nogal tegen die dag en niet zo ver van Urumqi strandde ik bij een benzinepomp waar ik de bedienden vroeg of ik daar soms mocht blijven tukken.
En een van hen was Wang Zhi Chun! En wang betekent dus koning! En wat een koning is Zhi Chun! Niet alleen mocht ik overnachten in een gebouwtje naast de benzinepomp, maar ook nam hij me de volgende dag mee naar zijn huis en bood hij mij aan me op de trein te zetten naar Bej Jing, daar hij vond dat ik mijn gevaarlijke trip zo niet voort kon zetten. En de volgende dag (het was erg gezellig en ik hoop dat dit niet de laatste keer was dat wij elkaar ontmoetten) gaf mijn koning mij enorm veel vlees en pinda's mee en togen we naar het station van Urumqi, waar nog twee broden aan de voorraad eten werden toegevoegd.
Zhi Chun gaf me geld voor de trein maar verzocht me geen ticket te kopen, edoch de trein te enteren en pas als de conducteur erom vroeg, een kaartje aan te schaffen. Zo ging dat wel vaker in China, verzekerde hij mij, en op die manier kon ik geld overhouden voor in Bej Jing. Maar dit leverde toch een probleem op bij de ingang van het perron. Ondanks dat we wel kaartjes hadden gekocht voor het station zelf (1 yuen =0,10 euro) mocht ik het perron niet op zonder ticket omdat de trein, die maar een keer per dag naar Bej Jing reed, al zo vol zat.
Teleurstelling.
Maar niet lang! Dan maar naar Shanghai! Dat was immers ook een grote stad en een half uur later ging daar een trein heen. En dit keer bereidden we ons goed voor door op tijd door de controle te proberen te komen en hoera! Omdat het zo ontzettend druk was, werd ik vanzelf door de massa geduwd zonder dat de controleurs ook maar een kans kregen om me iets te vragen. En ik zwaaide mijn koning Wang vaarwel en daar begon de 48 uur durende trans-China treinmarathon!
In de trein zelf had ik ietwat een probleem omdat ik geen stoelnummer had, maar een paar hele aardige mensen deelden hun plaats met mij. Uiteindelijk ging ik toch maar op zoek naar een eigen zitplek en belandde helemaal achterin de trein waar ik een aantal studenten ontmoette. Toen ik hen vertelde waarom ik naar Shanghai wilde, nodigden Sin Yue en Ji Guan me uit met hen mee te gaan naar hun universiteit. Misschien was daar een baan voor me of misschien niet maar in ieder geval mocht ik er blijven tot ik wat gevonden had. Bovendien had Sin Yue dus wel een treinkaartje en omdat zij toch alleen maar achterin de trein bij haar vrienden rondhing, kon ik een paar wagons verder haar plaats opeisen. Ze bracht mij er naar toe en wekte de man die op de bank languit lag te tukken.
Sam Wuong kon perfect engels en bleek ook nog eens een fijne vent. Met hem heb ik vervolgens urenlang gesproken over reizen, dromen, werken, China, en nog veel meer. Geweldig!
Uiteindelijk heb ik 48 uur in de Shanghai-expres trein gezeten en ongelofelijk veel vrienden gemaakt.
En het allermooiste detail: er was in totaal 1 kaartjescontrole, maar of ik was zo bijzonder als buitenlander dat men mij met respect behandelde en niet eens naar een kaartje durfde te vragen of men wist van mijn situatie. Hoe het ook zij, ik ben dus nu houder van het Record Zwartrijden!. Knappe jongen die mij gaat verbeteren door langer dan 4000 km aan een stuk zonder kaartje te treinen haha!
Ik heb in totaal precies 6 dagen onderdak gekregen op de campus van de East China University of Science and Technology te Shanghai in de kamer die Ji Guan niet alleen met mij maar ook met vijf studiegenoten deelde. Gezellig was het, maar op vrijdag 17 februari 2006 hakte ik de knoop door en vertrok naar een van de zuidelijke provincies om aldaar engelse les te gaan geven.
Ik heb dus een baan! Hiephoi! Later meer daarover. Genoeg tijd om daarover te berichten dacht ik zo want waarschijnlijk blijf ik hier zes maanden plakken..
Voor nu, heel veel liefs van oew Recordhouder Zwartrijden per Trans-China-Express.
Houdoe,
joost
Toen uiteindelijk 6 februari aanbrak, vertelde Vugar me dat hij niet genoeg geld had om het hotel te betalen, waarop ik besloot hem mijn laatste geld te geven.
Oh nee he jongen, wat doe je nu toch weer?!
Maar Vugar gaf me zijn woord dat hij het me in Urumqi terug zou geven. Zijn vrienden waren immers zo rijk, geen punt. Ik heb op dat moment de mogelijkheid overwogen dat hij dat niet zou doen en dat het hele verhaal over een internetsessie en een treinticket naar Bej Jing misschien enkel een truc was om mij geld af te troggelen, maar in gedachten had ik al besloten dat dat niet erg zou zijn. Dit was wederom een test voor mij: kunnen geven zonder er iets voor terug te verwachten.
Toch was het nog best even zuur (ik blijf menselijk hoor) dat ik, na een lang oponthoud bij de douane (mijn paspoort was zo bijzonder dat men er foto's van wilde nemen haha!), van een taxichauffeur moest vernemen dat mijn vriend reeds zonder mij richting Urumqi vertrokken was. Met behulp van deze chauffeur heb ik nog kunnen bellen naar de taxi waarin Vugar zat en met hem kunnen spreken. Hij zei me in eerste instantie dat ik hem maar in Urumqi moest ontmoeten, maar toen ik uitlegde dat ik toch echt geen geld meer had om daar te geraken, zei hij dat hij terug zou rijden om me op te pikken.
Maar zoals jullie al begrijpen, kwam de knakker niet meer opdagen.
En daar stond ik dan. Het enige geld dat ik nog bezat waren wat souvenirmuntjes uit de landen waar ik doorheen was gekomen waaronder valuta die ik eventueel nog kon wisselen, namelijk precies 1 Kazakh Tenge, helaas slechts goed voor zo'n 0.008 US dollar. Dus.
Maar ik verloor de moed niet. Ik was blij dat ik in China was. Ja, CHINA! Hier had ik van gedroomd! En ook al kon ik de tekens niet lezen en de taal niet spreken, het zou best goed komen.
En ik voelde me trots op mezelf. Ik had gegeven zonder er iets voor terug te verwachten, waardoor ik Vugar makkelijker kon vergeven dat hij zijn woord gebroken had.
Niet veel mensen die me dat nadoen, dacht ik zo. (Of niet veel mensen die zo stom zijn hun laatste geld weg te geven aan iemand die ze pas drie dagen kennen, ahum...)
Maar terwijl ik dus stond te wachten op de taxi; ik had besloten Vugar (en mijn gratis trip naar Urumqi) nog een laatste kans te geven, waren er mensen aan het werk om de weg ijsvrij te maken en een van hen kwam naar mij toe om te vragen wat ik daar nou precies aan het doen was. Ik legde deze mooie jongedame mijn situatie uit en meewarig keek zij me aan toen ik vertelde dat ik nog wilde wachten. Ook zij had al geconcludeerd dat dit vergeefs was, maar als ik dat dan per se wilde, nou goed, dan wachtte ik maar, en zij hervatte haar werkzaamheden.
Maar toen er na een uur nog steeds geen taxi verscheen, kwam ze weer naar me toe en moest ik toch bedenken wat ik dan wilde doen. En ik bedacht dat ik wat wilde eten en ergens overnachten, om de volgende dag richting Urumqi te reizen. Daarop zei deze jongedame spontaan dat ze me wel wilde helpen en nam me mee naar het dichtstbijzijnde stadje Illy. Xie Qing, zoals ze heette, bleek voor de regering te werken en in haar kantoor bevonden zich hotelkamers en een restaurant. En het meest ongelofelijke gebeurde: Ik kreeg van de regering van de Volksrepubliek China een busticket naar Urumqi en wat geld om eten van te kunnen kopen! (Ticket en eetgeld samen goed voor zo'n 20 euri; had ik bijna dat visum er alweer uit.) Te gek natuurlijk. Heel even schaamde ik mij dat de regering op moest draaien voor mijn stommiteit, maar toen bedacht ik dat dit de manier was waarop God voor mij zorgt. Blijkbaar verdien ik het!
Zo.
Besloten werd mij die avond nog naar Urumqi te laten gaan maar eerst moest ik wat eten. En men schotelde mij het eerste echte Chinese eten voor: Omelet met tomaat met die typische, heerlijke chinese smaak (leek wat op Foe Yong Hai, mama, maar die naam kennen ze hier dus echt niet haha). En vlees, gegrild en gepeperd. Super. Een soep met rare grote bladeren erin maar extreem lekker. En gestoomde broodjes. En dat alles probeerde ik naar binnen te werken met het enige gerei waarvan men mij voorzag: stokjes oftewel: 'kwais'. Ik genoot en herinnerde me dat dit een van de redenen was waarom ik naar Azie wilde.
Na het eten zette Xie Qing me op de bus, maar niet voordat ze me op het hart gedrukt had in het vervolg toch echt voorzichtig te zijn! De lieverd.
En ik stapte de meest bijzondere bus in die ik ooit had gezien. Het was net een Harry Potter film maar dan beter! Een echte bedbus!
Uiteraard waren de meeste bedden te klein (chinezen zijn gemiddeld misschien 1.60 meter kort) maar achterin de bus vond ik een paar bedden waar mijn voeten uit konden steken. En ik genoot met volle teugen van mijn allereerste bedbuservaring, die me zo'n 800 kilometer verder bracht. Zelfs het feit dat naast mij een zieke vrouw regelmatig in haar plastic zakje lag over te geven, kon de pret niet kreuken.
Aangekomen in Urumqi, de grootste (en hoofd-) stad van de provincie XinXiang met zo'n 2 miljoen inwoners, was het inmiddels de volgende dag rond het middaguur en zocht ik een plek waar ik een kaart van de omgeving zou kunnen bekijken. Maar nu had ik toch een probleem. Chinezen spreken dus vooral chinees. Maar een lief en grappig chinees meisje hielp mij tenslotte een kiosk te vinden waar we wat kaarten konden bekijken. Zij vroeg me nieuwsgierig waar ik vandaan kwam en waar ik heen wilde. Tja, dat eerste kon ik haar vertellen, maar waar wilde ik heen? En toen bedacht ik me dat ik ooit had gezegd dat ik mijn eigen 'Peking Expres' zou doen als mijn geld op zou zijn en aangezien ik in die stad vast wel wat geld zou kunnen vinden, besloot ik om te gaan liften naar de hoofdstad van China. Als alle chinezen zo behulpzaam waren, moest dat een peuleschil zijn. En Sunshine, want ze wilde graag dat ik een engelse naam voor haar verzon, hielp me nog meer door in het chinees een briefje voor me te schrijven waarop zoiets stond als: 'Ik kom uit Nederland voor een reis en ik wil naar (blanco ruimte). Mag ik met u meerijden?'
We keken op de kaart welke steden ik als eerste aan zou moeten doen en ik schreef de namen fonetisch op. Toen de dame van de kiosk boos de kaart afpakte en zei dat ik of moest betalen of opzouten, fluisterde Sunshine me toe: 'I think you should give her the finger!'
Chinezen zijn gaaf.
Voordat ik richting de dichtstbijzijnde autosnelweg ging lopen, kocht Sunshine zelfs nog een brood, wat water en chocolade voor me! Vol goede moed ging ik dus op weg.
Toch viel het liften nogal tegen die dag en niet zo ver van Urumqi strandde ik bij een benzinepomp waar ik de bedienden vroeg of ik daar soms mocht blijven tukken.
En een van hen was Wang Zhi Chun! En wang betekent dus koning! En wat een koning is Zhi Chun! Niet alleen mocht ik overnachten in een gebouwtje naast de benzinepomp, maar ook nam hij me de volgende dag mee naar zijn huis en bood hij mij aan me op de trein te zetten naar Bej Jing, daar hij vond dat ik mijn gevaarlijke trip zo niet voort kon zetten. En de volgende dag (het was erg gezellig en ik hoop dat dit niet de laatste keer was dat wij elkaar ontmoetten) gaf mijn koning mij enorm veel vlees en pinda's mee en togen we naar het station van Urumqi, waar nog twee broden aan de voorraad eten werden toegevoegd.
Zhi Chun gaf me geld voor de trein maar verzocht me geen ticket te kopen, edoch de trein te enteren en pas als de conducteur erom vroeg, een kaartje aan te schaffen. Zo ging dat wel vaker in China, verzekerde hij mij, en op die manier kon ik geld overhouden voor in Bej Jing. Maar dit leverde toch een probleem op bij de ingang van het perron. Ondanks dat we wel kaartjes hadden gekocht voor het station zelf (1 yuen =0,10 euro) mocht ik het perron niet op zonder ticket omdat de trein, die maar een keer per dag naar Bej Jing reed, al zo vol zat.
Teleurstelling.
Maar niet lang! Dan maar naar Shanghai! Dat was immers ook een grote stad en een half uur later ging daar een trein heen. En dit keer bereidden we ons goed voor door op tijd door de controle te proberen te komen en hoera! Omdat het zo ontzettend druk was, werd ik vanzelf door de massa geduwd zonder dat de controleurs ook maar een kans kregen om me iets te vragen. En ik zwaaide mijn koning Wang vaarwel en daar begon de 48 uur durende trans-China treinmarathon!
In de trein zelf had ik ietwat een probleem omdat ik geen stoelnummer had, maar een paar hele aardige mensen deelden hun plaats met mij. Uiteindelijk ging ik toch maar op zoek naar een eigen zitplek en belandde helemaal achterin de trein waar ik een aantal studenten ontmoette. Toen ik hen vertelde waarom ik naar Shanghai wilde, nodigden Sin Yue en Ji Guan me uit met hen mee te gaan naar hun universiteit. Misschien was daar een baan voor me of misschien niet maar in ieder geval mocht ik er blijven tot ik wat gevonden had. Bovendien had Sin Yue dus wel een treinkaartje en omdat zij toch alleen maar achterin de trein bij haar vrienden rondhing, kon ik een paar wagons verder haar plaats opeisen. Ze bracht mij er naar toe en wekte de man die op de bank languit lag te tukken.
Sam Wuong kon perfect engels en bleek ook nog eens een fijne vent. Met hem heb ik vervolgens urenlang gesproken over reizen, dromen, werken, China, en nog veel meer. Geweldig!
Uiteindelijk heb ik 48 uur in de Shanghai-expres trein gezeten en ongelofelijk veel vrienden gemaakt.
En het allermooiste detail: er was in totaal 1 kaartjescontrole, maar of ik was zo bijzonder als buitenlander dat men mij met respect behandelde en niet eens naar een kaartje durfde te vragen of men wist van mijn situatie. Hoe het ook zij, ik ben dus nu houder van het Record Zwartrijden!. Knappe jongen die mij gaat verbeteren door langer dan 4000 km aan een stuk zonder kaartje te treinen haha!
Ik heb in totaal precies 6 dagen onderdak gekregen op de campus van de East China University of Science and Technology te Shanghai in de kamer die Ji Guan niet alleen met mij maar ook met vijf studiegenoten deelde. Gezellig was het, maar op vrijdag 17 februari 2006 hakte ik de knoop door en vertrok naar een van de zuidelijke provincies om aldaar engelse les te gaan geven.
Ik heb dus een baan! Hiephoi! Later meer daarover. Genoeg tijd om daarover te berichten dacht ik zo want waarschijnlijk blijf ik hier zes maanden plakken..
Voor nu, heel veel liefs van oew Recordhouder Zwartrijden per Trans-China-Express.
Houdoe,
joost
-
20 Februari 2006 - 07:13
Hans:
Bedankt Joost ook voor dit verhaal, en veel succes met je baan als leraar Engels. -
20 Februari 2006 - 09:02
Geert:
Geachte reizende neef,
Een record mijnerzijds: 20 km in de Stockholmse tunnelbanen (metro), maar wel met contrabas! Trouwens, Hong heeft je niet gemaild omdat ze uit beleefdheid aan het wachten was tot jij eerst mailde. (haha, rare jongens die Chinezen!) Maar goed, je hebt dus een baan. Dwing ze maar zo snel mogelijk uit het stramien van hun schoolbanken, sluit de boeken en laat ze toneelstukjes doen ofzo. Geloof me, das hard nodig want zelfs Chinese wetenschappers zijn meestal onverstaanbaar, terwijl ze het woordenboek en grammatica uit hun hoofd hebben geleerd. Toneelspelen en liederen zingen in het Engels met Chinezen, geweldig! Volgens mij word je de beste leraar die ze daar in tijden mee hebben gemaakt. -
20 Februari 2006 - 09:15
Christien:
ik sluit me hier volledig bij aan. proficiat met dit resultaat; een heuse baan! wauw. Succes jongen en wat blijkt: "wie goed doet goed ontmoet". Tof !!! wij zijn trots op je hoor. -
20 Februari 2006 - 10:02
Eric:
...en dan kun je daarna Mandarijns in Nederland gaan geven!
Succes en geniet ervan! -
20 Februari 2006 - 11:14
Stefan:
Een woord: Held -
20 Februari 2006 - 12:31
Hilda & Albert Jan:
Joost
Wat een held ben jij! Heerlijk om je verhalen te lezen.We hebben veel respect voor je onvoorwaardelijk vertrouwen in de mensen die je ontmoet.
Liefs,
van ons. -
21 Februari 2006 - 22:04
Sanne:
lieve joost,
je doet me versteld staan van je belevingen en bevindingen, ik ben zo trots op je!maar ik vroeg me af..ben je al die gekke vleespannenkoeken tegengekomen die wij van die chineese man in Tjechië kregen in de trein?hahaha, niet proberen hoor, die waren niet zo lekker!
dikke knuffel van nichtje Sanne -
22 Februari 2006 - 12:30
Inge:
Hee lieve broer, wat super om weer te lezen dat je met niks zoveel kunt bereiken! Je hebt jezelf bij je en dat is dus genoeg! Hahaha, wat een feest jouw avonturen. Super dat je elke keer de moeite neemt ze op het internet voor ons te zetten! -
22 Februari 2006 - 14:03
Klaas:
Ha Joost. Gave verhalen! En leeraar Engels voor Chinezen, tof. Ik wil jouw Engelse accent wel eens horen, na een paar maandjes China. Hier in Nederland is alles nog een beetje van het zelfde, maar als ik je verhalen zo lees, krijg ik enorme zin om in de zomer naar Sint Petersburg te liften, maar ja, eerst maar eens die studie afmaken ofzo. Veel plezier daar en tot ooit!
groet, Klaas -
23 Februari 2006 - 16:33
Joost Martijn Hemzelf:
Hee leukerds, bedankt voor alle reacties! Gaaf.
En mocht je ineens zin krijgen om iets naar China te sturen, dan beveel ik je van harte het volgende adres aan:
Foreign teacher J.M. de Jong
Qiao Nan Middle School
Gui Gang City
537100 Guan Xi
(China)
Houdoe he! -
24 Februari 2006 - 06:24
Nogmaals Joost M. Hemzelf:
Hee en Sanne, misschien moet ik Bing Min maar eens mailen. Misschien zijn die pannenkoeken VERS wel lekker... -
26 Februari 2006 - 21:19
Karen Eshuis:
J.Jongen! Respect! Wat een verhalen... Mag ik ze uitbrengen??? Serieus! Mag ik een uitgeverij zoeken? Dit moet een boek worden....... Ga je vanaf nu met bewondering volop volgen! Succes!!! -
27 Februari 2006 - 13:12
Inge:
Hee Joostje, ik ga over twee dagen gezellig met je vrienden in Utrecht afspreken! Leuk he! -
03 Maart 2006 - 14:57
Anna:
He Joost, geweldig om je avonturen te lezen. Wij worden er maar zwaar depressief van: mijn reis deze week bestond uit Utrecht-Soesterberg, en weer terug... Geniet er van, en wie weet tot ziens (ik ga dit jaar op vakantie naar China!)
Oh, en een PS: dit is Anna Coach net als het berichtje in Turkmenistan... -
04 Maart 2006 - 05:27
Dor:
APPLE. A-P-P-L-E. APPLE. A-P-P-L-E. APPLE.
Leuk hoor lesgeven.
kusje. -
04 Maart 2006 - 23:05
Tiemen:
He Joost. Wat een superverhaal. Had alleen via Anne gehoord over dergelijke goedgelovige praktijken aan het begin van je reis, maar je bent hartstikke digitaal! Ga dus effe je andere verhalen lezen. Toedeledokus! -
05 Maart 2006 - 19:27
Louki Brantjes:
Joost ik sta versteld van je reis. Wat bijzonder.
Succes met het lessen. -
06 Maart 2006 - 09:14
Stijn:
Hey Joost! Wow dat is even een verhaal zeg. Lachen om te horen dat je daar zoveel contacten maakt in die korte tijd man. Ook super tof dat je nu Leraar Engels bent. Weer eens wat anders.. niet waar;)
Ik denk dat je hier in europa niet echt ver meer komt kwa zwart rijden:P Misschien heb je wel een record voor in de boeken;)
Veel succes daar nog.
Groeten van Stijn -
06 Maart 2006 - 12:16
Maartje Bottelier:
Joost! Wat een verhalen!! Goed bezig zeg. Ik wist niet dat je zo ver gekomen was. Echt super! Veel plezier en succes verder!! -
06 Maart 2006 - 14:06
Wendy Sjoukes:
He Joost,
Volg al een tijdje je bijzondere avonturen en hippe foto's, maar dit China verhaal is werkelijk geweldig. En als je nog lesgeeftips-ideeen wilt...ik heb er inmiddels een hele berg verzameld en uitgeprobeerd.
Veel succes! -
11 Maart 2006 - 14:07
Bertien En Pieter:
Jijbentmijereentje.jongen
Onze felicitaties met je persoonlijke geestelijke gewin van het kunnen geven zonder iets terug te verwachten!
Wij zitten in Brazilie.nu Mocht je dus echt de smaak te pakken krijgen met zwartrijden... Hier is het namelijk ook geinig. Zet hem op en laat ons meegenieten! -
14 Maart 2006 - 14:25
Mohammad:
klootzak,lul,kut,een vette reet,neuken,brosten
I`m sorry.it`s not my fault.it is joost crime and this are all dutch words I learned from joost -
16 Maart 2006 - 08:45
Dirk:
Ik heb met veel plezier al je verhalen gelezen en ga ervan uit dat er nog een heeeeeleboel zullen volgen.
Bedankt voor de inspiratie!
Een goede vriend van Robin -
22 Maart 2006 - 19:49
Hilda:
Hee Joost,
waar blijven je spannende verhalen???????
Liefs,
Hilda -
23 Maart 2006 - 23:08
Tiemen:
Shit Joost. Ik kan gewoon niet naar de di/do awards komen!!! Vastbesloten als ik was om te triomferen in jouw afwezigheid blijkt dat ik de bewuste donderdagavond naar een concert ga van het metropoolorkest en yann tiersen. Ken je die? Maakt mooie arrangementen waarbij jouw instrument vaak omde hoek komt kijken. -
26 Maart 2006 - 18:43
Gert-Jan:
Joost jongen, je maakt iets bijzonders mee. Geniet er van kerel. -
28 Maart 2006 - 12:42
Tijmen:
Hee joost! Het wordt tijd dat je weer eens wat schrijft. Mensen wachten met smart op je nieuwe avonturen of dagelijkse bezigheden daar in den verre.
Groet -
28 Maart 2006 - 18:39
Nienke:
..is ook in afwachting van spannende verhalen.... -
29 Maart 2006 - 15:17
Merel:
Ha die Joost!! Wat superleuk om te lezen wat je meemaakt. Held echt dat je zo zonder geld zo veel toffe dingen doet en zo veel goede mensen ontmoet! ik vraag me af of je dat in een westers land als nederland ook zou lukken? ik had al wat gehoord over je belevenissen via verschillende orcanen en net gaf matthijs mij je website. Ik heb nu nog maar een berichtje gelezen, maar ga zeker meer lezen. Je schrijft echt zoals je praat, supermooi!
Hou je taai, heel veel plezier nog daar! En succes met engelse les geven, ben benieuwd hoe dat je zal bevallen.
Liefs Merel -
29 Maart 2006 - 21:00
Lot:
Jongen waar ben jij nu?
Heb wel weer zin in zo'n spannend verhaal... -
31 Maart 2006 - 19:35
Hans:
Hoi Joost, het pak heb ik vandaag (31-3-2006) binnen.
Het is heel mooi. Ik moet alleen de mouwen van het jasje en de pijpen van de broek laten vermaken.
Oveigens was het geen donkerblauw pak maar ene grijs ?.
Hebben ze wel donkerblauw ?
Overigens kan ik alle heren aanbevelen zo'n pak bij je te bestellen, 't is voor niks die prijs van Euro 150 !! Jonges wie volgt ?
Joost mail me even over de mogelijkheden van de kleuren wil je !
Ik houd van je, je trotse vader. En o ja, een leuk verhaal over hetgeen je daar nu uitspookt is voor jou misschien niet echt leuk maar voor ons zeker wel, dus gebruik je schrijvenstalent en laat ons wat lezen jongen waar ben je nu ... me bezig..?
Dag en Houdoe -
31 Maart 2006 - 19:37
Hans:
sorry voor de taalvoutjes ! -
25 April 2006 - 20:17
Brigit:
ik sta versteld,watjij meemaakt.wat een beslissing om toch weit weg te gaan dit alles geeft je hele leven een een wending en je bent ongetwijfeld een van de leukste leraren.genieten
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
