Ik heet weer Yavuz

Hoi daar ben ik weer met een spannend verhaal!

Zoals jullie kunnen zien ben ik weer terug in Istanbul. Het voelt een beetje als thuiskomen en ik kan welhaast niet wachten tot het weerzien met mijn vrienden alhier. Het is fijn om de mensen weer een taal te horen spreken die ik (min of meer) kan verstaan en waarvan het geluid me derhalve als muziek in de oren klinkt.
De reden van mijn toch wel plotse terugkeer naar Istanbul vannacht is een spannende ervaring met twee vuile dieven gisteren.
Oooohhh, echt?!
Euh, ja.
Ik ging woensdagochtend vroeg om vier uur met de trein naar Sofia en was daar om zeven uur ‘s ochtends. Ik heb geprobeerd een echte paprikaworst te kopen Inge maar mijn Bulgaars was zo slecht dat ik met een soort van overheerlijke pittige ham de winkel weer uitkwam. Helaas dus nog geen paprikaworst. maar die ham was een traktatie waar ik aan toe was. Op het plein voor de fontein bij de Sveta Nedalya moskee heerlijk zitten smikkelen tot ik met de man naast me aan de praat raakte. Toen Frankie me uiteindelijk aanbood om bij hem te overnachten vond ik dat een supergoed idee. We zijn samen naar zijn flat gegaan om mijn spullen te droppen en daarna de stad in geweest. in de stad ontmoetten we een vriend van Frankie, een jongen genaamd Martin. Samen met Desi, de vriendin van Martin, hebben we gevieren een biertje gedronken en een hoop lol gehad. Toen zijn we even teruggegaan naar Frankies huis zodat ik kon douchen en mijn kleren kon wassen. Op dat moment had ik het nog niet door maar de vragen over hoeveel mijn camera waard was en hoeveel geld ik had, hadden een belletje moeten laten rinkelen. Martin wilde per se al mijn ringtones horen in de tram en ik vond dat amusant maar toen we nadat ik mijn kleren gewassen had en gedoucht was, naar de stad wilden teruggaan, vroeg Martin mij of ik een oplader had en stelde mij voor om mijn telefoon in het appartement te laten (teneinde deze op te laden), evenals mijn camera overigens en mijn andere waardevolle spullen. Ik vroeg waarom en het grappige is dat Martin daarop zei dat er zoveel zigeuners in de stad waren die mijn spullen zouden jatten. (Als er iemand op een zigeuner leek was hij het.) Ik vertelde hem dat ik het risico wel wilde nemen. Toen we vervolgens weer naar de stad gingen heb ik ze de hele tijd over mijn camera en telefoon horen praten (niet alle woorden in het Bulgaars zijn anders jongens) en dat maakte dat ik erg achterdochtig werd. Eindelijk. Want jongen.hebjehet.eindelijk.allemaal.door.nu? Deze mensen hadden het op mijn spullen gemunt! Helaas kon ik niets anders bedenken dan het spelletje gewoon mee te spelen tot ik een kans zou krijgen om er met mijn bezittingen tussenuit te knijpen. Ik realiseerde me dat dat nog moeilijk zou worden met niet een, maar twee van die knakkers.
We hebben Sofia bekeken (keimooie stad trouwens) en zijn op een gegeven moment bier gaan drinken in een park. En toen bleef Frankie wel erg lang weg om alleen maar even naar de wc te gaan. ik heb Martin moeten overhalen om naar het appartement te gaan en hij was duidelijk aan het tijdrekken. ik werd er echt zenuwachtig van want de kans was groot dat ik mijn spullen niet terug zou zien als Martin door zou krijgen dat ik hun plan doorzag. En inderdaad werd hij steeds sjagrijniger naarmate we dichter bij het appartement kwamen. Op het laatst sprak hij ook ineens geen Engels meer en schreeuwde enkel nog in het Bulgaars tegen me. ik hield me van de domme maar toen ik mee naar binnen wilde sloot Martin me snel buiten en kwam even later met mijn rugzak weer terug... Het leek in orde maar na een snelle controle zag ik dat mijn tas was leeggegooid en dat de spullen er weer in willekeurige volgorde in waren teruggestopt. Van Frankie geen spoor en Martin bleef maar in het Bulgaars tegen me schreeuwen, iedere keer als ik hem duidelijk probeerde te maken dat ik nog drie onderbroeken, een T-shirt en weet ik wat niet meer miste.
Martin ging al middelvinger opstekend naar binnen en ik had heel kwaad kunnen worden -maar daar schoot ik niets mee op bedacht ik. in plaats daarvan heb ik meteen de politie gebeld; Gelukkig kwamen die snel en samen zijn we naar het appartement gegaan waar ik nog mijn tent, mijn ondergoed-dat-ik-te-drogen-had-gehangen en mijn poncho terugkreeg. En dat was het. Een grijnslachende Martin deed de deur dicht en meer kon de politie niet doen. Natuurlijk had ik langer kunnen blijven en een aanklacht indienen maar daar had ik echt geen zin in. ik heb aan de twee agenten gevraagd of ze me een lift wilden geven met hun Lada Nova en ben door hen afgezet op het busstation waar ik blij was een ticket naar Istanbul te kunnen kopen. ik wilde geen moment langer in Sofia blijven. ik had het wel even gehad met Bulgarije ondanks dat het een schitterend land is en ik zeker nog een keer terug wil om in de bergen te wandelen of mijn aars in het witte zand aan de Zwarte Zee te drukken. Of met Tommy de plaatslijke voorraad Pleven-pils soldaat te maken.
Toch was dit weer een goede ervaring voor me. ik hoop eigenlijk niet dat ik nog vaker hoef te merken dat er nogal wat rotte mensen rondlopen (Dat weet ik nu inmiddels wel dacht ik zo en: oh, beschremengel leest gij dit ook?) maar tegelijk leer ik zo wel hoe de wereld in elkaar steekt en hoe ik daarmee om wil gaan.
Gelukkig kan ik gewoon blijven lachen!
Heel veel vrolijke groeten dus en bekijk de kiekskes maar. Kijk ook nog even naar de vorige berichtjes. Daar heb ik ook nog wat nieuwe foto’s bij geplaatst.
Houdoe,

Yavuz

Ps ik vind het keitof dat jullie dit lezen en ik lees ook graag hoe het met jullie gaat of wat je van al mijn lulkoek vindt. Schroom dus niet en laat een berichtje achter, AlbertJan en Hilda!