Neden dehil? oftewel Why not?

Allereerst mijn excuses voor dat lompe berichtje over mijn telefoon en bedankt mama; inderdaad is het abonnement afgelopen. Spoedig echter zal ik een YTS aan proberen te schaffen (YTS=Yeni Türk Simkarta) waarmee ik mij weer bereikbaar maak. Zodra vlavla laat ik het weten vla vla.
Goed.
Nadat ik in Ankara een en ander geregeld had voor mijn visa en het vorige slappe tekstje geplaatst had, heb ik een bus genomen naar Samson. Dit zodat ik daar een beetje kon relaxen en vandaar weer naar Istanbul kon liften langs de kust van de Zwarte Zee. Hartstikke goed idee Joost. Behalve dat Samson echt een lelijke kustlijn had waar ik niet echt wilde kamperen. Ik ben toen maar gaan liften naar Sinop en heb deze stad bekeken. Supermooi! Een dikke aanrader als vakantieplaats! Pittoresk stadje met kasteelmuren uit de oudheid en een schiereiland met een uitzicht om je vingers (of je vriendin) bij af te lebberen.
Boven op de top van de heuvel aangekomen was ik behoorlijk moe. Dit kwam onder andere door die loeizware tas op mijn rug en de ietwat lange weg in combinatie met een flink hoogteverschil. Superlekker maar ik had dus echt geen zin meer om naar beneden te lopen. Ik dacht eraan om terug te liften maar wist meteen dat dit schier onmogelijk zou blijken daar er voor het autoverkeer een nogal toepasselijk woord te gebruiken was, namelijk: nihil.
Tot mijn stomme verbazing komen er ineens twee met Turkse vlaggen behangen auto's de heuvel opgescheurd onder begeleiding van stampende plaatselijke volksmuziek die krakend hard uit de luidsprekers schalt.
Zes jonge kerels stappen uit, zetten de muziek nog wat harder en beginnen ultravrolijk te dansen. Ik doe meteen mee natuurlijk en voor ik het weet rijd ik al half uit het raam hangend in een van de twee auto's mee naar het dorp beneden onder het luid meeschreeuwen van de kreet:
'En büyük asker, bizim asker!'.
Dit alles om te vieren dat twee van deze knakkers over twee weken het leger ingaan om wellicht een triest einde te vinden in de bergen in het zuidoosten van Turkije waar het Turkse leger nog altijd tegen de Kurdische terroristen vecht.
Maar dit is nog niet het einde van deze topdag want hierna krijg ik een lift naar de camping even buiten Sinop aan het strand en aldaar wordt door mijn Turkse vrienden uit Helmond mijn overnachting betaald (best wel luuk ha?) en krijg ik avondeten van de campingeigenaar. Die zich daarna rot lacht om mijn imitatie van achtereenvolgens een meeuw, een geit, een schaap en een koe (dit teneinde vast te stellen waaruit mijn maaltijd bestond). Daarna heb ik lekker gezwommen in de Kara Deniz en nog even naar de iets te luide muziek van Umid geluisterd; een vriend van de campingeigenaar die 's avonds het gepeupelte vermaakte met gejammer en zichzelf daarbij begeleidde op het keyboard en Arse het was geen faker want hij had maar een keyboard.
Vervolgens lekker vroeg gaan slapen en de volgende morgen ben ik rond een uur of acht langs de weg gaan staan. Weer hele mooie dingen gezien en veel mensen gesproken. Op een gegeven moment een lift gekregen naar Kastamonu. Wat een leuke mensen. Ik werd bij hen thuis uitgenodigd en kreeg teveel fruit om op te noemen, laat staan eten. Daarna ben ik door een beroemde Turkse advocaat naar Karabük gereden en aldaar kreeg ik mijn avondeten aangeboden door Ergin, een schoenenwinkeleigenaar. 's Avonds een busje genomen naar Istanbul want vandaag en morgen is mijn laatste kans om Manuel te knuffelen voor ik hem ooit terugzie in Peru. Vanavond slaap ik bij Ahmet in de dormatory en wat ik morgen doe zie ik dan wel weer hiephiep hoera.
Houdoe,

Yavuz