hehe, weer wat beleefd..

Nou mensen,

Ik ben nog een paar dagen in Istanbul gebleven en me rot gelachen met Florian en met een te malle fransoos, genaamd Lionel. Deze kerel leerde ik voor het eerst kennen terwijl hij in volledige dronkenschap verkeerde en bier probeerde te bietsen bij iedereen. Toen dat niet lukte heeft deze mafketel het bier maar zelf gekocht maar dan ook maar meteen voor iedereen die het niet wilde geven als een soort levensles. Apezat is ie daarna gaan slapen waarna ik hem de volgende dag nog een keer mocht leren kennen. Door zijn delirium wist hij namelijk niet meer wie ik was en dat terwijl hij mij de avond tevoren nog wilde zoenen omdat ik de leukste vent was van het gezelschap.
Maar goed, Lionel heeft voor behoorlijk wat opschudding gezorgd daar in Istanbul door bijvoorbeeld een turkse voorbijganger te vragen of hij zijn vriendin mocht lenen voor vijf minuten. Moet je net een Turk hebben, dat werd dus bijna knokken. Gelukkig liep het af met een dreigement van de Turk in kwestie dat ie zijn hele familie erbij zou halen en dat Lionel eigenlijk nu al dood was. Gelukkig, want of zijn familie had geen zin meer (de zoveelste keer misschien) of hij kon het hostel niet meer vinden. In ieder geval bleef het bij een dreigement.
Ook ontmoette ik William, de aardigste Engelsman ooit. William speelt gitaar en doet de backvocals in de Londense band the Mystery Jets (zie mysteryjets.com voor concertinfo) en is buiten dat een getalenteerd tekenaar. Hij heeft van mij een portret gemaakt in zijn meest artistieke dagboek (of gedachtenboek zoals Stefan dat zo mooi kan zeggen).
Ik vond William zo aardig dat ik hem vergezeld heb naar Amasra aan de Zwarte Zee.
We hebben daar met twee Zwitserse toeristen genaamd Karen en Michael voor weinig geld een heus compleet appartement kunnen huren. Helaas werden de twee Zwitsers de tweede dag ziek. Met William ben ik toen maar lekker naar het strand gegaan in Çakraz en 's avonds hebben we de Zwitsers verzorgd waarna ik afscheid moest nemen van William en dat vond ik eigenlijk helemaal niet leuk. Wat een toffe gast; ik kreeg zelfs nog een kaart van hem met een mooie tekst erop. William, thanks! Maar hij moest terug naar London om een album op te nemen met de band.
Wow he!
De volgende dag ben ik maar naar Ankara gaan liften. Ver kwam ik niet en in Gerede wilde ik gaan kamperen en liep ik de stad in toen ik werd aangesproken door een politieagent die met zijn 4 kameraden voor het bureau stond. 'Hello, come here please!' Oke he dan kom ik he. 'Where are you from?''Where are you going?'
Toen het duidelijk was wat ik wilde moest ik perse wachten tot dat de kommissaris er was. Die wilde mij namelijk persoonlijk wegbrengen naar de camping en er voor zorgen dat het deze zeerhooggeeerde tourist aan niets ontbrak. Hartelijk dank zeggen wij dan. Wat aardig en de mensen bij de piknikplek (want er was geen camping dus) waren zo mogelijk nog aardiger. Ze verklaarden mij voor gek dat ik wilde kamperen want dat was te koud en stonden erop dat ik met ze meeat en in hun theehuis in het park bleef slapen. Supergezellige avond gehad met Gürhan, Fatih en Sefa en de volgende morgen kon ik mijn weg vervolgen richting Ankara. Ik werd al snel opgepikt (na tien minuten) door de aardigste Turkse trucker ooit die me om half negen trakteerde op een fijn ontbijtje. Mensen, deze turken zijn keilief als je de goeien treft en dat doe je vooral op het platteland dus.
Of in Susuzköy in Ankara. Gisteravond wilde ik kamperen maar alletwee de campings die ik bezocht waren gesloten. Toen ik dit aan een belangstellende Turk genaamd Tamer vertelde, nam hij me onmiddellijk mee naar zijn woonplaats alwaar ik in het plaatselijke gezamenlijke praathuis mocht overnachten, weliswaar vergezeld van theedrinkende lallende en vechtende turken. (grapje mama ze waren enkel luidruchtig haha) Veel slaap heb ik dus niet gehad de afgelopen twee nachten maar wel veel avonturen beleefd weer. Waar slaap ik vanavond? Ik weet het niet. Suggesties kunnen getext worden naar het bekende nummer.
Veel liefs van een genietende Yavuz
Houdoe!