De barre tocht naar het verre Oosten

Ik hoop dat jullie me vergeven dat ik weer zo een enorm lang kletsverhaal ga ophangen maar het avontuur dat ik deze keer beleefd heb slaat al het voorgaande!

31 januari 2006
In het internetcafe in Almaty ontmoette ik Josh en Nicora, twee peacecorps volunteers die oa engelse les geven in Mongolia en die hun twee weken vakantie in Kazakhstan spendeerden. Ik had ze al in Shymkent ontmoet waar ze bij Martha en David logeerden. Josh en Nicora hadden me toen al een hele hoop verteld over Mongolia en daardoor en door alle foto's die ze me hadden laten zien, had ik het gevoel dat ik ook in Mongolia geweest ben.
Josh en Nicora bleken in hun appartement dat ze in Almaty gehuurd hadden nog een bed over te hebben en al met al kon dit geen toeval zijn. Het werd een gezellige avond en ik heb nog meer geleerd over Mongolia en de USA. Het extra bed was perfect en goed uitgerust begon ik aan het wandel-/lift-/overlevingsavontuur naar de Chinese grens.
Omdat ik namelijk nog precies 70 US dollar had en wat kleingeld in Tenge, wilde ik de tocht richting de grens zo goedkoop mogelijk maken. En omdat liften in de Centraalaziatische landen meestal niet gratis is (auto's met lege plaatsen veranderen spontaan in taxi's en je betaalt een bedrag dat afhankelijk is van onder andere de gemoedstoestand van de chauffeur en je onderhandelingsvaardigheid), besloot ik langs de autosnelweg te gaan lopen tot mensen mij vanzelf mee zouden nemen. Het was de ultieme test in vertrouwen. Vertrouwen in mezelf en in de wereld maar vooral in God.

's Ochtends 1 februari spendeerde ik aldus mijn laatste papiergeld aan een marshrutnoe naar het dichtstbijzijnde dorp Kapshagai, van het laatste muntgeld kocht ik twee broden aldaar, en gaf mijzelf het startsein voor de 250 km lange wandeling naar China: Start!
Het was koud, de rugzak was te zwaar en aan de dikke industriestad (geen dorp dus jongen) leek geen einde te komen.
De test was zogezegd niet licht maar elk moment pepte ik mezelf op en overtuigde mezelf dat God het beste met me voor heeft en dat het allemaal goed zou komen...
In ieder geval genoot ik van de omgeving. Tenslotte loop je niet elke dag door een met sneeuw bedekte Kazakhstaanse steppe (de sneeuw maakte het lopen ook niet echt eenvoudig, dit terzijde) en aan de rand van Kapshagai bevond zich een schitterend stuwmeer met indrukwekkend uitzicht vanaf de brug.
Enfin, aan het eind van de middag had ik mij al gewend aan het idee om mijn tent in de koude steppe op te zetten, toen er plots een auto stopte. Twee mannen stapten uit en maalden er niet om dat ik aan hun kant van de weg liep terwijl zij hun behoefte deden, en nadat deze gedaan was, nodigden zij mij uit mee te rijden. Een nieuw woord dat ik tijdens de rit van hen leerde en dat mij blij stemde dat ze me meenamen was 'kasgar', wat Kazakh voor wolf is. Ik grapte nog dat ik gewoon een gekke bek zou trekken mocht een dezer prachtige diern het op mij gemunt hebben, maar nadat er om mjn slechte grap gelachen was, deelde het gezelschap mij toch serieus mede dat deze dieren in groepjes opereren en dat het maar beter was dat ik niet meer door het land liep.
Dit verhaal werd mij bevestigd toen ik 's avonds in Saryozek afscheid nam van mjn 'redders'. Ik klopte namelijk aan bij het dichtstbijzijnde gebouw, welke een politiepost bleek, en de MP aldaar met de schitterende naam Daulet, vertelde mij dus precies hetzelfde, verklaarde me voor gek, luisterde met open mond naar mijn verhalen over mijn ongelooflijke reis en liet me die nacht in zijn gebouwtje overnachten.
En zo werd ik de volgende ochtend weer eens met een echte politieauto vervoerd, en wel naar het centrum van Saryozek, alwaar mij een taxi aanbevolen werd.
Ik wachtte geduldig tot mijn blauwe vrienden vertrokken waren, en deed voor de ogen van de verbaasde taxichauffeurs hetzelfde, maar dan te voet. Alle waarschuwingen in acht genomen, was het toch nog altijd goedkoper (en spannender) om mjn weg te voet (en inshallah liftend) te vervolgen. En daar, lieve mensen, kreeg ik dus GEEN spijt van.
Want niet ver buiten het dorp (na een uurtje of twee gewandeld te hebben) werd ik opgepikt door wat later de enige drie inspecteurs van het Altyn-Emel National Park bleken te zijn. Marat was de enige van de drie die niet dronken was (en gelukkig zat hij op de chauffeursstoel) maar alledrie verkeerden in een opperst prettige ende vrolijke stemming en ik kon die shot wodka eigenlijk al niet meer weigeren. Het werd een alcoholrijke dag met twee shots in de auto en twee toen ze stopten om mij op eten te trakteren bij de locals die praktisch in het National Park wonen.
Een even zo vrolijke en alcoholrijke lift later was ik heel blij en heb ik tijdens heel de lange wandeling die volgde mijn rugzak niet eens meer gevoeld (rara hoe kwam dat?). En aan het einde van de dag mocht ik gelukkig instappen bij een aardige man die mij meteen vroeg of ik gedronken had. Gelukkig is dat hier dus cultuur en maakte hij er geen probleem van. Sterker nog, in Zharkent, waar hij woonde, regelde hij me een gratis slaapplek in het plaatselijke hotel, waar mij wederom meteen gevraagd werd of ik soms gedronken had? Na een uurtje of vier geslapen te hebben werd ik wakker uit mijn roes omdat de kachel zo verschrikkelijk hard brandde. De baas van het hotel, mysterieus genoeg Iskander genaamd (een archaische naam voor Alexander, de Grote ja), nam mij daarop mee naar de, je raadt het nooit: sauna! En bedankt, Alex. Dat was dus net waar ik niet op zat te wachten. Ik heb dus lekker lang gedoucht, want dat kon ik wel gebruiken, en ben tevreden weer mijn bed ingedoken.
De volgende ochtend kwam iets te vroeg naar mijn smaak, en met een pijnlijk lichaam (ik was misschien iets te ver gegaan, zowel met alcohol als in kilometers) vervolgde ik dapper mijn weg.
Hoe ver was het nog naar de Chinese grens?
"Niet ver meer, mijn smurfjes. "
En gelukkig werd ik ook nog twee keer opgepikt door de eerste Uyghurs die ik in dit leven ontmoette -de Uyghur is een Turks volkje dat de westelijke provincie XinXiang van China bewoont maar je vindt ze dus ook in Kazakhstan, gelukkig.
Uyhur nummer twee zette mij af voor de grens (HEE!!!) en aldus had ik mijn tocht op 3 februari reeds volbracht. Daar, in de verte, rezen de bergen van het TianShian massief al op. Hoera!
Het vertrouwen in God en de mensen en in mezelf bleek eens te meer volkomen terecht.
Maak je geen zorgen meer, jongen! Nergens voor nodig!
Ik was zeer blij, tot ik vernam dat de grens met China nog drie dagen gesloten zou zijn.
Weten jullie nog dat ik vertelde dat niet iedereen in deze wereld nieuwjaar op hetzelfde moment viert?
Blijkbaar vieren de Chinezen hun nieuwjaar dus NU en doen ze dat door de grens 7 dagen dicht te gooien. Grapjurken. (Later ontdekte ik dat iedereen een week vrij krijgt met nieuwjaar, dus ook de dienders aan de grens.)
Ik werd door de wachtposten aan Kazakh zijde nog getrakteerd op een uitstekende maaltijd maar vervolgens in het plaatselijke gastitia gedumpt. (Gastitia is russisch voor Frankensteinhotel met dito receptioniste)
Helaas kostte me dit 4 dollar per nacht, maar gelukkig had ik een vriendelijke kamergenoot uit Azerbaijan (oh Turks is zo handig om te kunnen spreken) die mijn avontuur aanhoorde en me aanbood mee te nemen naar Urumqi, waar hij me op een trein naar Bej Jing zou trakteren. Nou, super dus! Zijn vrienden in Urumqi waren zeer welvarende zakenmensen, vertelde hij me, en zouden mij ook nog eens kunnen voorzien van een gratis internetsessie. Ik blij. En gedurende drie dagen wachtten we samen op die mooie dag dat de grens weer open zou gaan.
En ik merkte dat ik gezegend ben met wat voor mij inmiddels normaal is: de mogelijkheid om te lezen en schrijven en muziek te maken. Mijn Azerbaijaanse vriend verveelde zich dood daar hij niet over dergelijke vaardigheden beschikte.
Ik was zelfs dankbaar voor het oponthoud waarin ik kon bijkomen van de vermoeiende tocht en mijn gedachten kon ordenen en zodoende realiseren dat waar ik van 'droomde', nu toch echt ging gebeuren: Ik zou naar China gaan!

Nou, later meer want ik heb nu precies genoeg getypt.
Veel liefs en een hartlijke houdoe

een opperst blije joost in Shanghai