Het is begonnen...

Zo mensen, dan nu het verhaal van Donderdag 9 juni 2005. De Grote Dag van Vertrek. En om zeven uur ging ie, de wekker. Totaal overbodig want ik had geen oog dichtgedaan ´s nachts. Het weggaan bij Nienke was zachtjes uitgedrukt één grote ellende en het was fijn dat Matthijs me wegbracht. Maar toen kwam ook daar het moment dat ik afscheid moest nemen van mijn Mattéo. Ik kreeg volgens goed Tibetaans gebruik nog ritueel een witte sjaal omgehangen (Minke Rab is de grootste stiekemerd) en toen kon mijn grote avontuur zijn eerste babystapjes gaan zetten.
Met frisse afkeurende blik mocht Matthijs toezien hoe ik in de langzaamste auto-met-caravan stapte die op dat moment beschikbaar was en wegreed in wat hopelijk de juiste richting zou blijken. Grappig detail was dat de vrouw die ik in het duits had aangesproken, mij in het duits antwoordde en vervolgens in het nederlands aan haar man vroeg of hij het ook goed vond dat ik meereed: Henk, maek jij de achterbank eb´n vrij?
Na een lange tijd maar na niet al teveel kilometers nam ik afscheid van Henk en Jannie, het bejaarde echtpaar uit Drenthe op ANWB reis, en stapte meteen maar in de volgende auto bij een Duitse meneer die een uur lang een cd draaide waarop, in het Duits, een thriller werd voorgelezen. Nu kom ik op een belangrijk punt: Zelfs toen bleef ik wakker. Ook al had ik om moeten vallen van vermoeidheid, ik heb vandaag intens beleefd! Heerlijk gevoel met als bijkomend voordeel voor mijn chauffeurs dat ze niet hoefden te luisteren naar allerlei ranzige snurkgeluiden of te kijken naar langgerekte slijmslierten die van mijn mond naar verschillende delen van mijn kledij zouden lopen. In plaats daarvan heb ik een onderhoudende conversatie gevoerd met mijn vierde lift: een beschaafde Italiaanse directeur van een metaalfabriek die mij binnen een mum van tijd net over de grens bij Basel bracht. En daar, lieve mensen, kreeg ik mijn laatste lift naar Bern van een bus vol vrouwen. Wie hun gemiddelde leeftijd raadt kan leuke prijzen winnen (waaronder een pasfoto van een van hen met een naam en een Zwitsers telefoonnummer erop)!
Helaas, Lot en Matthijs, heb ik geen nieuw record gevestigd. Ik stond pas na twaalf uur en een kwartier op de stoep voor Nella´s voordeur in Bern. (probeer mijn gegrinnik te horen)
Es hat wieder geklappt!
Nu even lekker alle emoties van de afgelopen weken en dagen verwerken in Nella Felderhof, ook wel bekend als het Zwiterse Kuuroord en dan maandag door naar mijn fratello Italiano, ook wel bekend als Baffione di Bologna.
Ik houd jullie op de hoogte zoveel het kan.
Heel veel liefs uit Die Schweiz!
Houdoe,
Joost