hee hij leef nog... Yavuz deyor: daha yasjayorum!

Hoi daar in de rest van de wereld! Ik heb weer wat leuke onzin voor jullie. Het is alweer even geleden dat ik begon met arbeiden en de tijd vliegt want ik vind het leuk.
Elke dag reis ik op en neer van Sultanahmet naar Maltepe met de boot en de minibus en het duurt lang, anderhalf uur heen en datzelfde weer terug, maar ondertussen studeer ik wat Turks uit het boek dat ik van mijn nieuwe Israelische vriend Eitan heb gekregen.
Met mijn collega’s heb ik veel lol en het zijn allemaal lieverds. We hebben laatst in het appartement van de baas de wedstrijd PSV-Fenerbahce gekeken. Dat was dus een jammere aangelegenheid voor de PSV-fans maar de barbecue en de cikofte maakten veel goed.
In het Guesthouse heeft Tarek de rol van beste vriend overgenomen van mijn Iranier die inmiddels terug naar Iran gegaan is. Hij mailde me deze week dat hij nog leeft en ik was zo blij als een kind. Iran is namelijk een hel als je dingen doet die verboden zijn. Verder wijd ik hier niet over uit in het geval er mensen (lees klootzakken) meelezen die daar iets vervelends mee kunnen uitrichten.
Tarek is een schatje. Hij is een politieke vluchteling uit Syrie en ik heb hem geadopteerd als broer. (Eric, Matthijs, Robin; jullie hebben er weer een broer bij. Haha.)
Vrijdag hoorden we dat Tarek (na twee jaar te hebben moeten wachten) eindelijk erkend is als politiek vluchteling door de VN (UNHCR in Ankara, de meest bureaucratische eikels die je maar kunt vinden). Dat was dus feest en het hele weekend hebben we ons als gekken gedragen. Met de Ramazan erbij was dat helemaal super. Zaterdag en zondag aten we in de tent met zo’n vijfhonderd andere armoedzaaiers en zaterdagavond hebben we gedanst in de straat met muziek van dj Ancelo. We konden om de auto’s heen dansen want het was file. Lachen!
Mama ik heb geld verdiend met het bespelen van mijn blokfluitje! Ik heb namelijk een gekke zweed ontmoet die me liedjes heeft geleerd. Moet je je zo voorstellen: wij zaten samen voor het hotel. Hij zingt (humt) de melodie en ik hum hem na. Dat een paar keer tot ik het liedje ken en dan probeerde ik het te spelen op de blokfluit, maar bij voorkeur dus als er niemand mijn afgrijselijke geluid kon horen. Ik heb geoefend vlakbij de motor van de boot en in de straat waar ze aan het werken waren met luidruchtige machines. En dat wierp dus zijn vruchten af want: Ik zat te spelen op het plein voor het Topkapi paleis, naast de Aya Sophia, en toen kwam er een man die me drie lira gaf! Hoera!
Ja ik weet het, drie lira: ik ben er nog lang niet maar het is een begin. Ik voel me heel erg blij en ik heb het super naar mijn zin. Af en toe ontmoet ik bijvoorbeeld bij het ontbijt een paar reizigers waar ik dan ’s avonds een waterpijpje mee ga roken of gek mee ga dansen in de disco.
Gisterenavond heb ik voor het eerst de tourguide uitgehangen. Met mijn turks heb ik eerst vertaler gespeeld voor Jeremiah en Iva uit Canada en van mijn Parkeerwachtervrienden (parkadasjlar voor insiders) gedaan gekregen dat ze drie dagen voor nop mochten parkeren. Vervolgens heb ik ze rondgeleid door wat onderhand mijn achtertuin geworden is: Sultanahmet. Ik verbaasde mezelf over wat ik wist te vertellen maar ja ik ben dan ook een grote ouwehoer (o ja jongen?). Dus Nella, als je komt leid ik je graag rond! Tamam. Sjimdi ben kapat ceneni.
Iedereen die me wil bellen: dat kan ’s morgens tussen 8:30 en 9:00 NL tijd.
Post sturen kan ook ik blijf er tot ongeveer 20 november.
Kijk op www.maviguesthouse.com voor het adres en het telefoonnummer

Heeeeel veeel liefs
En houdoe

Yavuz