Kamelen in Turkije

Nou en daar ging hij dan, de wereldreiziger.
Met de laatste lange blik op de Europese zijde van Istanbul vanaf de boot naar Uskudar nam ik afscheid van vijf prachtige maanden in een ongelofelijke stad.
Omdat ik al die tijd in een hostel heb geleefd heb ik extreem veel reizigers kunnen ontmoeten en veel van hen hebben een onvergetelijke indruk op me gemaakt. Van een paar van hen heb ik veel geleerd (of ze hielpen me herinneren wat ik eigenlijk al wist). De belangrijkste dingen waren: 'Let nothing stop you' van William Rees en 'Why not?' van WhynotLionel.
Denkend hieraan zette ik triomfantelijk glimlachend voet aan wal van het gedeelte van de deze aarde dat Azie genoemd wordt. Eindelijk zou ik dan toch die verre en vieze landen gaan zien. In ieder geval Iran, waar ik wist dat mijn vrienden mij met open armen zouden ontvangen. (Mohammad: "If you do not come to Iran, I will come to Istanbul and kick your ass!")
Ik zou dus treden in de voetsporen van de drie wijzen die, na Jezus bezocht te hebben, wederkeerden naar hun Perzische heerser (die hen gestuurd had) om hem van het grote wonder; een krijsend kind in een voederbak, te vertellen.
Maar eerst zou de ster mij naar het noorden leiden (was het de poolster die ik per ongeluk volgde? tja ik ben dan ook nog geen wijze, slechts een reiziger op zoek naar wijsheid). En om precies te zijn: de weg leidde mij naar Sile en vervolgens Agva want:
I was going to see a girl about some camels!
Geheel in de traditie van het reizen naar en van het Oosten over de Zijderoute die ik ga volgen, moest er eerst een goed vervoermiddel in de vorm van een kameel gekeurd worden alvorens tot eventuele aanschaf over te kunnen gaan.
En daarvoor moest ik natuurlijk bij Melissa zijn! Zij werd namelijk verliefd op een fransman die het in zijn hoofd gehaald had om als nomade door het leven te gaan en met kamelen de zijderoute af te leggen;

Gittaohan Nomadic Camel Caravan

Gittaohan is a collaboration Project group made up of people from several nations, which promotes an international message of peace and sensibility. We research and share this message on multiple levels:
-The truthful way of Nomadic Cultures.
-The repectful and ecological use of animals
-The connection between nature and animal for human psychological, health and educational benefits.
-The value of travel for the correct exchange and understanding of culture for global evaluation of humanism.
-Educating and sharing with children, who will put into practice this global message .
-Protection and Husbandry programs for the Bactrian camel

Voor meer kijk op de meest interessante site http://gittaohan.tripod.com

Melissa had een kameel en een dromedaris in de aanbieding en ondanks dat ik geen van beide meekreeg (are you crazy?), heb ik nu niet alleen genoeg inspiratie om tijdens mijn reis over de zijderoute de kamelen erbij te fantaseren, maar heeft mijn site nu ook een heuse foto van een kameel in plaats van alleen maar dat lullige ikoontje rechtsbovenaan in het venster!
In Agva aangekomen was het donker toen ik op zoek ging naar het kampement waarvan ik eigenlijk alleen maar wist dat het op het strand te vinden zou zijn. Ik had verzuimd Melissa te laten weten dat ik zou komen om het een verassing te laten zijn maar op die manier mijzelf wel lelijk in de vingers gesneden. Want de locals wisten mij te vertellen dat ja, er waren kamelen hier, maar nee, nu niet meer hier op het strand nee. Oeps, waar dan wel? Na een zoektocht van een paar uur waarbij ik bijna weer opgegeten ben door een enge waakhond (dit keer geen ketting) werd ik door een aardige Turk uit het theehuis met de auto naar Melissa gebracht. Het was heel leuk met de vijf geiten, de twee honden, de kameel Gigil en de dromedaris Chinnie en de kippen en natuurlijk Melissa. Zij vond het heul leuk om bezoek te krijgen daar aan het strand in het midden van nergens. Het kampement bestond uit een trailer en wat tent daaromheen en er was uiteraard geen centrale verwarming. We sliepen onder zeven lagen van dekens en toen we wakker werden lag er ijs op! Hoera! Leve het avontuur. 's Ochtends moesten we de beesten voeren en het terrein schoonmaken (stel je even voor hoeveel mest al deze dieren produceren haha) en zorgen dat Gigil de kameel opstond. Omdat hij al een beetje oud was, ging dat langzaam en voordat we konden ontbijten was het een uurtje of twee later. Chinnie de dromedaris was daarentegen jong en energiek en Melissa vertelde dat zij een beetje bang voor Chinnie was. Ik durfde best mijn hand op te laten eten door Chinnie en won zo haar vertrouwen, ook al vond ik het eigenlijk ook maar eng om met zo'n groot kind rond te hangen. Dromedarissen vinden het namelijk blijkbaar leuk om je te achtervolgen en de man op het strand die even later de dupe daarvan was kon nog maar net op tijd in zijn auto kruipen.
Goed, een hoop kamelenavonturen, kamelenhaar, kamelenkennis en veul kamelenstront later ging ik eindelijk echt op weg om de zijderoute van Istanbul naar China te gaan volgen...

Heul veul liefs!

Houdoe en veul (kamelen)stront!

Joost