Zijderoute Etappe 1 Istanbul-Esfahan

Nou, en dat begon lekker:
Het regende zachtjes die dinsdag 22 november 2005 toen ik van het strand naar het dorpje Agva terugliep. Ik kreeg een lift net buiten het dorp die me ongeveer een kilometer verder bracht en toen hield het op met de voertuigen voor die dag!
Tot er een stel militairen stopten die me sterk afraadden hier te liften, wat ik inmiddels zelf ook al had bedacht. Zij brachten me terug naarAgva vanwaar ik maar een bus genomen heb naar Izmit. Aldaar aangekomen was het donker maar ik besloot gewoon te gaan liften tot ik erbij neerviel. Het mooie is dat ik dit voorheen in Turkije niet gedurfd zou hebben maar nu dacht ik daar niet eens meer over na.
En toen keerde het tij en kreeg ik vrij snel een lift van een leuke Turkse trucker die me naar de dichtstbijzijnde grote vrachtwagenparkeerplaats bracht waar we samen nog de wedstrijd Fener-Milan hebben gekeken (en daar hebben we het niet meer over, toch Serpil?) en toen was daar het moment om eens echt te gaan voor die langeafstandsrit. Van Ancelo had ik begrepen dat er genoeg vrachtwagens naar Iran gaan en dat als ik zou liften, ik verzekerd zou zijn van een bed en eten en drinken. Nou, daar had hij helemaal gelijk in en het begon eigenlijk al in de lokanta (=turks voor restaurant). Ik heb daar namelijk bijna 24 uur moeten wachten voor ik die drie Turkse truckers vond die me helemaal tot in Iran gingen meenemen. Die 24 uur heeft het me aan eten en drinken niet ontbroken. En zo zou het de twee weken daarna verder gaan. Omdat ik de 'gast' was van deze heren truckers at en sliep ik bij ze in de vrachtwagen en ik heb nu eindelijk ervaren hoe het leven van een Turkse trucker eruitziet.
Zes dagen lang reed ik met Sefa mee in zijn IKRA vrachtwagen en wat was het een mooie rit! Door Turkije langs Erzincan en Erzurum en vanaf daar naar Dogubayazit en dat laatste stuk was zo mooi! We zagen gekleurde rotsen; geel, rood, zwart, grijs, wit, maar het mooiste Turkoois! haha hoe kan het ook anders in Turkije! In Dogubayzit aten we bij vrienden van de mannen en de volgende dag ging ik de grens over bij Bazargan. Dat alles onder het toeziend oog van de Berg Ararat waar volgens de legende Noah's Ark nog ergens moet rondslingeren. Enfin, terwijl mijn truckers met hun vrachtwagen zo'n vijftien uur moesten wachten op de gezellig keuvelende maar niet zo heel erg hard doorwerkende Iraanse douaniers, zat ik net over de grens in de Lokanta nieuwe vrienden te maken en gratis te eten. Ja jongen, dat doe je goed. En wat fijn dat ik wat steenkolenturks spreek want iedereen in Iran tot aan Qazvin spreekt een mondje Turks!
Toch was na vijftien uur praten met de locals van Bazargan en het showen van mijn fotoalbum (Matthijs wat heb je aangericht haha) het weerzien met Sefa Bey erg fijn en samen reden we VIJF UUR LATER Iran in (ja want dan denk je dat je er bent mwuhahahah). In Iran was het landschap uiteraard niet veel anders dan in het oosten van Turkije; vooral veel rotzooi overal. En natuurlijk tussen het afval door de schitterende woestenijen met prachtige bergruggen die links en rechts van het dal waardoor we reden, oprezen.
In Zanjan nam ik afscheid van Sefa want die ging naar Turkmenistan en dat was me iets te snel dus stapte ik over naar de truck van Ender, een Turkse trucker die we die dag tegengekomen waren bij het ontbijt. Ja wat heeft deze jongen een mazzel. Ender ging namelijk naar Esfahan en wilde mij wel meenemen. Helaas sprak Ender niet heel prachtig Istanbulturks en had ik wat moeite om hem te verstaan maar verder was het heel leuk.
Totdat op zo'n vierhonderd kilometer van Esfahan wij ineens opgeschrikt werden door een enorme knal! Wat bleek, een van de banden was geexplodeerd en nu moesten we ergens een nieuwe proberen te vinden want Ender had geen reserveband (hoezo typisch turks).
En zoals dat met karavanan vroeger ook wel eens ging, hadden we een oponthoud van een kleine week. Ik had natuurlijk verder kunnen liften maar Ender kon mij goed gebruiken als security voor de truck als hij dingen moest regelen en tegelijk kon ik dan profiteren van zijn uitmuntende kookkunst. In het plaatsje Buinzahra hebben we een week in de suburb gestaan langs de snelweg en bij allemaal autoreparatieshops. Die week heb ik lekker de tijd gehad. Veel nagedacht, veel geschreven, veel blokfluit geoefend en veel locals ontmoet (vooral johnnen). Zelfs nog met feestende bruiloftsgasten mee mogen dansen.
Maar Matthijs je fotoalbum was de topper. Veel mensen hier weten helemaal niet hoe het er in andere landen aan toegaat maar ze zijn wel razend nieuwsgierig dus het ging als een lopend vuurtje dat ik een album had en iedereen kwam langs om de 'axs' te bekijken. Vooral het feit dat ik met zoveel vrouwen omga die niet mijn vrouw of vaste verkering of familie zijn, wekte verbazing. In Iran zijn die werelden totaal gescheiden en kom je bijna niet met elkaar in contact tenzij er in je familie iemand van het andere geslacht te vinden is.
Iran is sowieso een raar land. Maar daar vertel ik later wat meer over, Elger.
Toen kwam de dag dat de nieuwe band arriveerde en we die verwisseld hebben (wat een rotwerk is dat) en eindelijk de beslissende kilometers konden maken. Veel Chavod's achterlatend (Sjeng in het Limburgs) gingen deze jongen en zijn Turkse vader op weg door de woestenijen van het Centraal Iraanse landschap. Toen we 's avonds Esfahan bereikten vonden we een parkeerplaats bij de customs van Esfahan. Voor de laatste maal genoot ik van Enders kookkunst en sliep ik in zijn ABC truck om de volgende morgen afscheid van hem te nemen.
Die dindsdag 7 december 2005 werd mijn geluksdag, want voordat ik naar de straat kon lopen om richting de stad te liften, werd ik aangesproken door Amir die mij vroeg wat ik moest en daarna aanbood mij te brengen. Tijdens de korte rit naar het centrum van Esfahan vertelde Amir dat zijn familie Esfahan zo'n beetje bezat voordat alle bezittingen na de revolutie door de 'staat' werden ingenomen en hij kon mij alvast wat uitleggen over die gebouwen waar we langsreden.
Uit zijn verhaal kon ik opmaken dat hij hevig teleurgesteld was in zijn land omdat Iran alles bezit om een groot land te worden met een hoge levensstandaard.
Enfin, op uitgerekend het plein van de revolutie zette Amir mij af en na een minuutje of vijf ontmoette ik daar heel spontaan Mohammad!
Het volgende hoofdstuk brak aan, dat van Esfahan!!!

Heel veel liefs van

joost

Houdoe!