Nieuwjaarsduik 2006

Traditiegetrouw, zo overtuigde ik mijn Iraanse vrienden, moest het nieuwe jaar ingeluid worden met een heuse nieuwjaarsduik. "Kan dat niet gewoon in het plaatselijke zwembad, Joost?", wist Nima nog tegen te werpen, maar deze jongen stond erop zijn duik te mogen maken in wat volgens mijn (overigens ietwat gedateerde) Lonely Planet gids van Iran nog steeds het grootste meer van de wereld is: de Caspische Zee. Oftewel Darya-e-Khazar. Oftewel koud. En nat!
Precies zoals een goede traditionele Hollandse Nieuwjaarsduik dient te gevoelen, dus.
Het was overigens heerlijk weer toen mijn goede vriend en nationale voetbalheld Ali Besharet ons naar de dichtsbijzijnde kust reed in zijn prachtige in Iran gefrabriceerde Renault 5.
En daar, terwijl Nima vakkundig de camera hanteerde, gaf Ali mij mijn laatste instructies en sprintte ik voor het toeziend oog van de plaatselijke visserbevolking vol frisse tegenzin het Caspische water in, om mij even later tussen de eieren van de steur te storten, in de volksmond ook wel 'kaviaar' genoemd.
En deze jongen realiseert zich dat het erg fijn kan zijn om vast te houden aan eigen tradities als je zo ver van huis bent. (Ook al was dit pas de vierde nieuwjaarsduik die ik in dit leven gemaakt heb.)
Jaja, en aldus geschiedde deze nieuwjaarsduik op wat volgens de perzische kalender de 11e dag is van de 10e maand in het jaar 1384 nadat ene Mohammed met zijn kudde besloot naar Mekka te verhuizen.
Want wie zegt dat het nieuwe jaar op 1 januari zou moeten beginnen? In Iran viert men over een kleine drie maanden (op 21 maart om westers precies te zijn) No Ruz, het nieuwjaarsfeest volgens de Islamitische kalender. Jammer dat ik dat hier niet meer mee zal maken, want de festiviteiten zijn dan niet te tellen en zoals ik de Ramazan in Turkije heb meegemaakt, zal de sfeer opperprettig zijn, zeker als ik zoals nu, bij een lieve Iraanse familie leef.
Mijn pleegouders zijn zelfs zo aardig geweest om mij het afgelopen weekend (lees vrijdag, jaja Iran..) mee te nemen naar een mooi dorpje in de Alborz bergen, genaamd Masuleh, waar de huizen volgens een terrassensysteem gebouwd zijn en het dak van het ene huis de tuin en de straat vormt voor het huis daarboven. Kiekjes hiervan had ik al bewonderd bij Mohammad maar in het echt was het toch vele malen mooier. Magisch werd het zelfs toen de schemer inviel en de ontstoken lichtjes in de mist een prachtig decor vormden voor de melodieuze stem die ons de ezan ten gehore bracht. En heel even maakten de nauwe straatjes, de uitgestalde koopwaar voor de souvenirwinkeltjes en de talloze ouderwetse steenovenbakkerijen dat ik mij in het Persia van weleer waande. Ik kon zelfs al bijna de mij zo welbekende geur van kamelenstront ontwaren...

Aah, Iran, wat een land.

Een heel gelukkig nieuwjaar van jullie reizende gek joost
Houdoe!