Zijderoute Etappe 2
Door: Joost M. de Jong
Blijf op de hoogte en volg Joost M.
23 Januari 2006 | Kazachstan, Shymkent
Wow! Ik heb heeeel veeel om te vertellen zeg. Gelukkig heb ik even de tijd. Jullie ook? Komt ie:
Waar waren we gebleven? Oh ja, in Iran, Rasht. Nou, daar kreeg ik na twee weken eindelijk een positieve reactie op mijn telefoontje naar het consulaat van Turkmenistan in Tehran! Dat betekende het einde van twee weken op mijn gat zitten en relaxen en mezelf volstoppen met de heerlijkheden die mijn pleegmoeder Atin me elke dag weer voorzette.
Het was op 10 januari dat ik eindelijk per bus vertrok naar Tehran en vervolgens Mashad om aldaar nou eens niet het heilige mausoleum van Emam Reza te bezoeken (zoals al die andere reizigers) maar om hem meteen te smeren naar Turkmenistan omdat ik maar tot de 23e de tijd had in Uzbekistan om visa voor de volgende landen te scoren. Ja, ik heb een behoorlijke gok genomen, maar ik ben er blij om. Lees maar verder:
In Turkmenistan aangekomen begon de ellende want wat ooit de zijderoute was waarover zijde en andere kostbare goederen verhandeld werden, mag dus nu nog steeds wel 'handelsroute' genoemd worden. Hetgeen heden ten dage verhandeld wordt, is weliswaar ook nog steeds wel wat koopwaar, maar het accent ligt voor de meeste handelaars op een ander kostbaar goed: de tourist!
Aangekomen in een willekeurig voormalig Sovietland (ik noem een Turkmenistan) staan daar de taxichauffeurs voor je klaar om je even uit te kloppen en vervolgens uit te kleden cq dan wel tot afzetten over te gaan.
En als ze je dan eenmaal in hun taxi hebben, word je op de volgende plaats dus verhandeld, dat wil zeggen; verkocht aan de volgende (en meest biedende) taxichauffeur.
Ik heb de eerste aanval bij de eerste grensovergang, komende vanaf Iran, af weten te slaan en overnacht in een dorpje vlak bij de grens, maar de volgende dag moest ik toch richting Uzbekistan en liften is hier hetzelfde als een bus of taxi nemen. En aangezien ik niet veel tijd had om rond te lummelen, was ik hier en daar genoopt te investeren in de plaatselijke economie.
Van het kleine plaatsje aan grens met Iran ben ik dus verhandeld tot aan de andere kant van het land.
Mooie wereld.
De machtige rivier Amu-Darya passerend stak ik de grens over en was aanvankelijk blij in Uzbekistan te zijn, tot de heren chauffeurs mij ook daar weigerden te vervoeren voor een redelijke prijs. Gelukkig was er een vriendelijke mevrouw die medelijden met me had en het voor me opnam zodat ik voor een iets minder gruwelijk bedrag naar Bukhara kon. Daar heb ik de bus genomen en in de morgen van vrijdag 13 januari arriveerde ik in Tashkent.
Megasnel een slordige 2200 kilometer afgelegd. Maar onderweg heb ik wat geleerd dat ik jullie niet wil onthouden: Jullie kennen allemaal de naam Djenghis Khan, die wij met zijn allen uitspreken als kaan. Dit is verkeerd. Je mag dus chaan zeggen (voor de brabo's: ja, met een harde g, sorry jongens). Khan, zoals ze dat hier schrijven, betekent heerser, en ik heb dit woord vanaf europa zien veranderen van Sultan in Turkije, Sjah en Emir in Iran en nu dus in Khan in Centraal Azie!
Nou, dat jullie het vanaf nu allemaal maar goed uit mogen spreken.
En toen was ik in Tashkent of Toshkent, wat stad van steen betekent (hoe origineel mwhoehahaha). Nou, daar heb je een punt jongen, want in deze contreien werden de meeste gebouwen (en dus steden duhh) van blubberklei gebouwd. Al dan niet verstevigd met stro. Weten jullie dat ook weer. Tashkent is dus heel bijzonder.
En de visa's lukten ook nog. Ik heb nu een visum voor Kazakhstan en een voor China. Hoera! Alleen is mijn geld nu bijna op. Maar toen ik die vrijdag naar de Kazakhstan embassade zocht, kwam ik Dmitriy tegen die me hielp en me uitnodigde om koffie bij hem te komen drinken. Uiteindelijk heb ik drie nachten bij hem en zijn ouders geslapen! Super! Een Russische mama ontbrak nog op mijn lijstje. De Korotkov familie vond het prachtig dat ik die zaterdag een typisch Nederlands gerecht voor ze kookte; pasta al tonno!
Heeerlijk. Op maandag nam ik afscheid van hen, maar niet voordat ik Dmitriy's cd's had meegenomen om die te versturen hier in Kazakhstan. In sommige landen (lees ex KGB grondgebied en oh ja, Iran natuurlijk) is het namelijk verboden om discs via de post te versturen.
Verder wilde ik namelijk in Uzbekistan genieten van de steden Samarquand, Bukhara en Khiva en in die volgorde, maar dat ging even anders. In de bus die ik naar Samarquand nam, had ik niet goed door dat we in Samarquand waren, ik dacht dat iedereen naar buiten rende voor het brood, want blijkbaar was er een verse bakker; de meeste passagiers kwamen namelijk terug met heerlijk vers brood en mijn buurman trakteerde mij op een reusachtig stuk. Toen de bus voor het laatst stopte en ik wakker werd, werd mij medegedeeld dat deze stad toch echt Bukhara heette. Het was inmiddels 02:30 uur. Waar ging ik een hotel vinden zo laat? Maar de chauffeurs namen het zichzelf kwalijk dat ze me niet in Samarquand de bus uit hadden gekickt en ik mocht mee naar de familie in het dorpje Vobkent vlakbij Bukhara. Daar heb ik genoten van een heuse traditionele Uzbeekse moeder compleet met voedsel. Na twee dagen verliet ik het nest om Khiva te bekijken en mij werd op het hart gedrukt toch echt wel terug te komen naar Bukhara daarna. Misschien was het omdat Gulnora mijn telefoon wilde kopen maar dat kon mij natuurlijk niets schelen. Khiva was prachtig en ik ben mijn collega's van ETB nog steeds veel dank verschuldigd voor die dikke trui, sjaal en muts. Dankzij deze attributen leef ik nog, want in Khiva gaf de thermometer overdag -20 graden Celsius aan.
Ik ben na twee dagen Khiva teruggegaan naar Bukhara en werd in Vobkent weer hartelijk ontvangen. Tevens werd mij medegedeeld dat de deal met de telefoon niet door kon gaan, aangezien er geen financiele middelen voorradig waren. Gelukkig was er nog wel wat te eten hehe...
Natuurlijk heb ik een souvenir voor ze meegebracht uit Khiva, niet dat jullie denken dat ik een ondankbare hond ben of zo (niet altijd tenminste).
Nu wilde ik Samarquand wel eens zien en ik kon met de bus mee maar helaas had die wat kuren en omdat ze mij aan het lijntje hielden en ik ze geloofde: 'ja nu gaan we echt naar Samarquand rijden' heb ik Samarquand dus uiteindelijk over moeten slaan. Net op tijd arriveerde ik vandaag in Tashkent om mijn visum voor China op te halen. Maar eerst heb ik vanochtend mijn telefoon verkocht voor 100 dollar aan een hele blije Salome in B&B Ali Tour Hotel. Ali was zo aardig om mijn missende dagen op mijn registratie in te vullen (dit ga ik niet eens uitleggen, de bureacratie en de controle is hier zoooo belachelijk!) en me te trakteren op ontbijt en een sauna en douche en een spotgoedkope taxi naar de chinese embassade en vervolgens de grens met Kazakhstan te regelen.
Heeeerlijk.
Belangrijk:
In de twee voormalige Sovietlanden (tegenwoordig CIS) Turkmenistan en Uzbekistan heb ik geleerd met vervelende taxichauffeurs om te gaan en om me niet in de luren te laten leggen met onderhandelen. Vandaag toen ik de grens met Kazakhstan overstak en aan het onderhandelen sloeg over taxiprijzen en wisselkoersen, was ik trots op mezelf! Ik ben niet afgezet (denk je dan) en ik was vriendelijk doch duidelijk zelfs tegen de meest opdringerige stalker/chauffeur.
Triomf!
Vandaag slaap ik hopelijk bij Sandie, die ik opgezocht heb op internet op een website genaamd couchsurfing.com. Reuze interessante site, en van Ali moest ik zeggen dat jullie ook eens moeten kijken op www.ali-tour.narod.ru en op relevante sites voor goedkope vliegtickets naar Uzbekistan. Zeeeer de moeite waard. (Verder zeg ik hier niets over, bekijk de pictures maar)
Veel liefs van een vastberaden Chinaganger,
Houdoe!
joost
Waar waren we gebleven? Oh ja, in Iran, Rasht. Nou, daar kreeg ik na twee weken eindelijk een positieve reactie op mijn telefoontje naar het consulaat van Turkmenistan in Tehran! Dat betekende het einde van twee weken op mijn gat zitten en relaxen en mezelf volstoppen met de heerlijkheden die mijn pleegmoeder Atin me elke dag weer voorzette.
Het was op 10 januari dat ik eindelijk per bus vertrok naar Tehran en vervolgens Mashad om aldaar nou eens niet het heilige mausoleum van Emam Reza te bezoeken (zoals al die andere reizigers) maar om hem meteen te smeren naar Turkmenistan omdat ik maar tot de 23e de tijd had in Uzbekistan om visa voor de volgende landen te scoren. Ja, ik heb een behoorlijke gok genomen, maar ik ben er blij om. Lees maar verder:
In Turkmenistan aangekomen begon de ellende want wat ooit de zijderoute was waarover zijde en andere kostbare goederen verhandeld werden, mag dus nu nog steeds wel 'handelsroute' genoemd worden. Hetgeen heden ten dage verhandeld wordt, is weliswaar ook nog steeds wel wat koopwaar, maar het accent ligt voor de meeste handelaars op een ander kostbaar goed: de tourist!
Aangekomen in een willekeurig voormalig Sovietland (ik noem een Turkmenistan) staan daar de taxichauffeurs voor je klaar om je even uit te kloppen en vervolgens uit te kleden cq dan wel tot afzetten over te gaan.
En als ze je dan eenmaal in hun taxi hebben, word je op de volgende plaats dus verhandeld, dat wil zeggen; verkocht aan de volgende (en meest biedende) taxichauffeur.
Ik heb de eerste aanval bij de eerste grensovergang, komende vanaf Iran, af weten te slaan en overnacht in een dorpje vlak bij de grens, maar de volgende dag moest ik toch richting Uzbekistan en liften is hier hetzelfde als een bus of taxi nemen. En aangezien ik niet veel tijd had om rond te lummelen, was ik hier en daar genoopt te investeren in de plaatselijke economie.
Van het kleine plaatsje aan grens met Iran ben ik dus verhandeld tot aan de andere kant van het land.
Mooie wereld.
De machtige rivier Amu-Darya passerend stak ik de grens over en was aanvankelijk blij in Uzbekistan te zijn, tot de heren chauffeurs mij ook daar weigerden te vervoeren voor een redelijke prijs. Gelukkig was er een vriendelijke mevrouw die medelijden met me had en het voor me opnam zodat ik voor een iets minder gruwelijk bedrag naar Bukhara kon. Daar heb ik de bus genomen en in de morgen van vrijdag 13 januari arriveerde ik in Tashkent.
Megasnel een slordige 2200 kilometer afgelegd. Maar onderweg heb ik wat geleerd dat ik jullie niet wil onthouden: Jullie kennen allemaal de naam Djenghis Khan, die wij met zijn allen uitspreken als kaan. Dit is verkeerd. Je mag dus chaan zeggen (voor de brabo's: ja, met een harde g, sorry jongens). Khan, zoals ze dat hier schrijven, betekent heerser, en ik heb dit woord vanaf europa zien veranderen van Sultan in Turkije, Sjah en Emir in Iran en nu dus in Khan in Centraal Azie!
Nou, dat jullie het vanaf nu allemaal maar goed uit mogen spreken.
En toen was ik in Tashkent of Toshkent, wat stad van steen betekent (hoe origineel mwhoehahaha). Nou, daar heb je een punt jongen, want in deze contreien werden de meeste gebouwen (en dus steden duhh) van blubberklei gebouwd. Al dan niet verstevigd met stro. Weten jullie dat ook weer. Tashkent is dus heel bijzonder.
En de visa's lukten ook nog. Ik heb nu een visum voor Kazakhstan en een voor China. Hoera! Alleen is mijn geld nu bijna op. Maar toen ik die vrijdag naar de Kazakhstan embassade zocht, kwam ik Dmitriy tegen die me hielp en me uitnodigde om koffie bij hem te komen drinken. Uiteindelijk heb ik drie nachten bij hem en zijn ouders geslapen! Super! Een Russische mama ontbrak nog op mijn lijstje. De Korotkov familie vond het prachtig dat ik die zaterdag een typisch Nederlands gerecht voor ze kookte; pasta al tonno!
Heeerlijk. Op maandag nam ik afscheid van hen, maar niet voordat ik Dmitriy's cd's had meegenomen om die te versturen hier in Kazakhstan. In sommige landen (lees ex KGB grondgebied en oh ja, Iran natuurlijk) is het namelijk verboden om discs via de post te versturen.
Verder wilde ik namelijk in Uzbekistan genieten van de steden Samarquand, Bukhara en Khiva en in die volgorde, maar dat ging even anders. In de bus die ik naar Samarquand nam, had ik niet goed door dat we in Samarquand waren, ik dacht dat iedereen naar buiten rende voor het brood, want blijkbaar was er een verse bakker; de meeste passagiers kwamen namelijk terug met heerlijk vers brood en mijn buurman trakteerde mij op een reusachtig stuk. Toen de bus voor het laatst stopte en ik wakker werd, werd mij medegedeeld dat deze stad toch echt Bukhara heette. Het was inmiddels 02:30 uur. Waar ging ik een hotel vinden zo laat? Maar de chauffeurs namen het zichzelf kwalijk dat ze me niet in Samarquand de bus uit hadden gekickt en ik mocht mee naar de familie in het dorpje Vobkent vlakbij Bukhara. Daar heb ik genoten van een heuse traditionele Uzbeekse moeder compleet met voedsel. Na twee dagen verliet ik het nest om Khiva te bekijken en mij werd op het hart gedrukt toch echt wel terug te komen naar Bukhara daarna. Misschien was het omdat Gulnora mijn telefoon wilde kopen maar dat kon mij natuurlijk niets schelen. Khiva was prachtig en ik ben mijn collega's van ETB nog steeds veel dank verschuldigd voor die dikke trui, sjaal en muts. Dankzij deze attributen leef ik nog, want in Khiva gaf de thermometer overdag -20 graden Celsius aan.
Ik ben na twee dagen Khiva teruggegaan naar Bukhara en werd in Vobkent weer hartelijk ontvangen. Tevens werd mij medegedeeld dat de deal met de telefoon niet door kon gaan, aangezien er geen financiele middelen voorradig waren. Gelukkig was er nog wel wat te eten hehe...
Natuurlijk heb ik een souvenir voor ze meegebracht uit Khiva, niet dat jullie denken dat ik een ondankbare hond ben of zo (niet altijd tenminste).
Nu wilde ik Samarquand wel eens zien en ik kon met de bus mee maar helaas had die wat kuren en omdat ze mij aan het lijntje hielden en ik ze geloofde: 'ja nu gaan we echt naar Samarquand rijden' heb ik Samarquand dus uiteindelijk over moeten slaan. Net op tijd arriveerde ik vandaag in Tashkent om mijn visum voor China op te halen. Maar eerst heb ik vanochtend mijn telefoon verkocht voor 100 dollar aan een hele blije Salome in B&B Ali Tour Hotel. Ali was zo aardig om mijn missende dagen op mijn registratie in te vullen (dit ga ik niet eens uitleggen, de bureacratie en de controle is hier zoooo belachelijk!) en me te trakteren op ontbijt en een sauna en douche en een spotgoedkope taxi naar de chinese embassade en vervolgens de grens met Kazakhstan te regelen.
Heeeerlijk.
Belangrijk:
In de twee voormalige Sovietlanden (tegenwoordig CIS) Turkmenistan en Uzbekistan heb ik geleerd met vervelende taxichauffeurs om te gaan en om me niet in de luren te laten leggen met onderhandelen. Vandaag toen ik de grens met Kazakhstan overstak en aan het onderhandelen sloeg over taxiprijzen en wisselkoersen, was ik trots op mezelf! Ik ben niet afgezet (denk je dan) en ik was vriendelijk doch duidelijk zelfs tegen de meest opdringerige stalker/chauffeur.
Triomf!
Vandaag slaap ik hopelijk bij Sandie, die ik opgezocht heb op internet op een website genaamd couchsurfing.com. Reuze interessante site, en van Ali moest ik zeggen dat jullie ook eens moeten kijken op www.ali-tour.narod.ru en op relevante sites voor goedkope vliegtickets naar Uzbekistan. Zeeeer de moeite waard. (Verder zeg ik hier niets over, bekijk de pictures maar)
Veel liefs van een vastberaden Chinaganger,
Houdoe!
joost
-
23 Januari 2006 - 12:16
Matthijs:
He Joost,
Die Anna van bij je vorige bericht is MEvrouw Jonkman, onze oud-coach. Ik maak nog steeds reclame voor je site, deze keer bij Anna. Zij had mij namelijk verteld over Australie. Ik ga namelijk ook op wereldreis!!! Dus als je China nog niet ver genoeg vindt, kun je me op komen zoeken in Australie. Oh, dus Inge, ik ga je binnekort bellen! En Joost, ik ben trots. Wat een avonturen. -
23 Januari 2006 - 12:24
Matthijs:
Hey Joost. Kijk ook even op www.hospitalityclub.org
Daar heb je wel wat aan, denk ik. -
23 Januari 2006 - 16:30
Geert:
Hej reizende neef Joost,
Indrukwekkende zandkastelen! Bijna in China! Zullen mijn Chinese collega’s leuk vinden. Eentje, Weilin, genaamd weet heel veel over Chinese anciënniteiten. Iedereen hier vind het trouwens leuk als ik vertel over de avonturen van mijn reizende neef die in hun land is aangekomen. Ge zijt dus al een beroemdheid in Zweden. Ik ken helaas geen Kazachstanen, wel heel veel Russen, maar dat telt niet echt mee in dit geval.
Veel plezier met je taxichauffeurs. -
24 Januari 2006 - 08:21
Nienke:
Held! wat een verhalen en beelden.. wauw ik ben onder de indruk! -
24 Januari 2006 - 09:56
Tijmen:
Deze blubberklei met stro (waarmee ze huizen bouwen) noem je leem en de techniek gebruiken ze al duizenden jaren in die contreien om huizen mee te bouwen. Dat je 't ff weet, Joost. Tof trouwens om je verhalen en avonturen te lezen, misschien moet je ze ooit in een boek verwerken ('Reizen naar de Orient met Yavuz' Ofzoiets) -
25 Januari 2006 - 18:38
Marjan:
Lieve Joost,wat heerlijk om weer wat van je te horen.Heb je het niet koud?Want daar is het een vreselijke temperatuur.Zitten je voeten en oren er nog aan?De adviesgesprekken zijn bijna voorbij en dan breekt hopelijk eindelijk de wat rustige periode weer aan.Alleen moet ik nog onderscheidingen maken voor carnaval van brooddeeg.Wat gaat het toch allemaal snel ,die tijd.Je krijgt de groeten van Tante Martiny en daar gaat het niet goed mee.Ze heeft geen controle meer over haar beenspieren en is dus al menigkeer gevallen.Hou je haaks en ik steek vaak een kaarsje voor je op en denk dan even aan je.Hoop dat je genoeg bescherming krijgt van boven.Dikke kus van mij. -
26 Januari 2006 - 07:44
Alireza:
hey jostttttttttttt
salam khobi chochor tala
khobiiiiiiiii
where are u?
Also available is the Are You Ready? -
26 Januari 2006 - 07:45
Alireza:
for soya sos :D -
26 Januari 2006 - 22:34
Inge:
Hee Wat fijn, ga zo mijn mail ook nog even openen! Matthijs je mag lekker bellen hoor! Zeker doen, vin ik gezellig! (06-49351307) Dikste kus! -
29 Januari 2006 - 17:59
Michael:
Yo, Yo, Joost -
Happy trails through Kazakstan. Hope you don't freeze to death tonight. The funny thing, you must be within a kilometer of me, because Sandie said you were heading for Sairam, and I'm sitting in this bedroom in Sairam, wondering, "Where is Joost sleeping tonight?" Of course, you might also be wondering that right now.
And that's what makes you cool. -
14 Februari 2006 - 00:15
Jesse:
Ha Joost wat een mooie verhalen en foto's!!! echt heel bijzonder...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
