Leraar Engelse spreekvaardigheid in China

Zoals iedereen ondertussen weet, ben ik nu leraar Engelse spreekvaardigheid op een Chinese Middle School. U zult denken, hoe kan dat?
Ik zeg u: het is poepgemakkelijk om aan een baantje als leraar Engels te komen in een land dat zijn uiterste best doet om de Engelse taal machtig te worden. Aan leraren Engels dan ook geen gebrek, maahaar velen beheersen enkel de lees- en schrijfvaardigheid, of zoals Geert al zo mooi zei: mijn collega's kennen het woordenboek uit hun hoofd maar zijn onverstaanbaar.
En dat beseffen de Chinezen zelf ook en daarom worden er 'foreign teachers' (follin tietsjwus!!) aangetrokken. Op die manier poogt men het orale Engels ook enigszins op peil te krijgen.
Ik had overigens wel geluk dat ik net bij het begin van het tweede semester naar een baantje solliciteerde, want op de advertenties die ik op internet plaatste en op de mails die ik aan scholen stuurde, kreeg ik ontzettend veel reacties. Helaas in eerste instantie niet uit Bei Jing of Shanghai, maar wel uit andere provincies. En ik koos gewoon op goed geluk de eerste de beste mail die ik kreeg van een razend enthousiaste 'Edward', die mij dolgraag asap wilde hebben en mij een kanjer van een propagandamail over zijn school stuurde. Ik heb met hem gebeld en een dag later een trein gepakt naar Guangxi, wat een mooie zuidelijke en dus lekker warme provincie is maar toen nog bezig was met opwarmen, wist ik niet, Grmbl, Aargh! Inmiddels is het hier superheet en zweten we de tent uit. Heerlijk.
Terug naar het verhaal, jongen!
In Nanning, de hoofdstad van de provincie, werd ik hartelijk verwelkomd door Edward, die nog behoorlijk vrolijk was als je bedenkt dat hij twee uur had moeten wachten omdat de trein een 'weinig' vertraging had. En hij bracht mij naar de stad Guigang, naar de school genaamd Qiao Nan Zhong Xue (Tsjau Nan Dzjong Sjuu eeh). Het was inmiddels drie uur zondagochtend maar mijn collega Kody wachtte mij op en verwelkomde mij in mijn nieuwe onderkomen; een appartement in de lerarenflat op de met prachtige, groene bomen gesierde campus.
En hier geef ik nu elke dag les in engelse spreekvaardigheid aan twaalf klassen met kinderen in de leeftijd van 6-18 jaar.
De allerkleinsten, de basisschool, geef ik maar een keer per week les (drie klassen)en de anderen (9 klassen) twee keer per week.
Nu zult u denken; jongen hoe kan je ineens leraar zijn, doar hedde toch een opleiding veur nodig? Nou, die heb ik dus. Weinig mensen weten dat ik gediplomeerd jeugdhockeytrainer ben! En ik heb dus ervaring met 'lesgeven' aan kinderen. Behalve dat heb ik bij mijn liefste roeivereniging Orca nog roeitrainingen gegeven en nog veel belangrijker: mij kunnen ontwikkelen op het persoonlijke vlak. Ik ben een keileuke en stikgoeie leraar!
Het mooiste is; mij werd verteld dat ik helemaal zelf mag weten hoe ik lesgeef. Het enige waar ik voor ingehuurd ben is om de kinderen interesse te laten kweken voor de engelse taal en zo veel mogelijk met ze te ouwehoeren. En daar verdien ik dus drie keer zo veel mee als mijn collega's, die WEL de universiteit afgerond hebben!. Ja, sommige dingen in het leven zijn nu eenmaal niet zo heel eerlijk. Ik zeg: accepteren.
Ondertussen gaat mijn kennis van het (orale) engels nog wel altijd veel verder dan dat van iedereen hier (misschien Kody uitgezonderd) en veel leraren vragen onze hulp bij van alles en nog wat.
Maar goed, de eerste keer dat ik voor de klas stond! Toch wel zenuwachtig was ik, maar dat was snel over toen er keihard voor me geapplaudiseerd werd en iedereen “Waah!!” riep. Tja, als lange blonde Hollandse god is het niet moeilijk te amuseren in dit land. De eerste week heb ik dan ook eigenlijk alleen maar de vele (dezelfde) vragen mogen beantwoorden, zoals: Where are you from?, How tall are you?, etc. En na al mijn ervaring als entertainer viel het me niet moeilijk om een klas te boeien met een goed verhaal.
In de praktijk komt het er dus op neer dat ik de hele dag aan het toneelspelen ben. Die lessen bij Parnassos komen echt goed van pas! Want hoe meer ik acteer, des te leuker die kids het vinden en des te meer ze onthouden. Ik vind het in ieder geval geweldig!
De chineesjes zijn meestal erg verlegen. Dat is niet zo handig als je wilt dat ze praten, maar zorgt soms wel voor hilarische taferelen. De basisschoolleerlingen zijn anders. Die zijn nog niet zo verlegen, sterker nog, zij schijnen te denken dat ik een berg ben (niet zo gek als je bedenkt dat ik de langste ben hier) en bergbeklimmen is blijkbaar erg populair. heerlijk. Ik houd van kinderen.
Ik heb ze laatst geleerd wat handshake, high five en hugging is, en nu willen ze ook met me knuffelen. Fijn is dat, want dat miste ik nog een beetje hier. Chinezen zijn niet zo van het knuffelen.
Over de school:
Qiao Nan Zhong Xue (Qiao Nan Middle School) telt ongeveer 1700 studenten die allemaal op de campus resideren. Er zijn een zestal gebouwen op de campus. De basisschool met de zes klaslokalen en de onderkomens voor de leerlingen, de slaapvertrekken van de oudere studenten, de kantine en de badruimtes, de lerarenflat en het lesgebouw van de middelbare school waar ook de administratie gevestigd is. Dan is er nog een gebouw in aanbouw. Qiao Nan is hard groeiende.
Over het programma:
De studenten beginnen hier 's ochtends om 06:30 uur met het onbijt waarna de eerste les om 07:35 uur zijn aanvang vindt. De lessen duren 40 minuten met tussen elke les 10 (en om 09:55 uur 15) minuten pauze. Om 11:40 uur is er dan lunch waarna iedereen gaat slapen (?!) van 13:00 tot 14:15 uur. Dan wordt er om 14:40 gezongen en gemediteerd en kunnen de studenten er om 14:50 uur weer fris tegenaan met de drie middaglessen. Om 17:10 is er weer eten: 'supper'. Er kan gevoetbald worden, gepingpongd of meest populair: gebasketbald op een van de vier basketbalvelden. Chinezen zijn grappig. Hoewel zij te kort zijn voor dit spel, is het immens populair en wordt het volop gespeeld. Het spelen is echter van korte duur, want de avond is gevuld met vier lesuren lang begeleid studeren, vaak zelfs ook gewoon les! Om 22:00 uur is er 'dinner' en dan is het tijd om te slapen. Pittig programmaake of nie? Gelukkig mogen de foreign teachers het wat rustiger aan doen. Wij geven enkel les tussen 9:15 en 17:10 uur en dan ook nog maar maximaal vier of vijf lesuren per dag. En om het ons helemaal gemakkelijk te maken is ook elke les de Chinese leraar engels van de klas aanwezig voor de eventuele vertalingen. Je ziet, het is hier fantastisch.

Nou dat was voorlopig wel weer even genoeg dacht ik zo. Volgende keer meer anekdotes, en wellicht een paar mooie beschouwingen over de Chinese cultuur, denkbeelden, omgangsvormen, organisatie, en met betrekking hierop iets over beperkingen en gebreken…

Wel nog een opmerking:
Als mijn leraren engels van mijn middelbare school mij nu eens konden zien!
En ik moet denken aan Jopie Kats, mijn leraar Nederlands, die na mijn mondelinge eindexamen tegen me zei: “Als jij zo doorgaat, wordt het nooit wat met je!”
Heb je toch gelijk gekregen, Joop! Ik ben nu leraar!

Veel liefs
En houdoe!

joost